Prolog

Na wstępie chcę dodać, że jest to mój pierwszy blog, dlatego nie spodziewajcie się żadnych rewelacji :P.

W moim opowiadaniu wszyscy są starsi o jakieś 3 lata, ponieważ nie wyobrażam sobie, aby czternastoletni Kakashi zajmował się dzieckiem (Anko miałaby wtedy jakieś dwanaście lat). Dlatego wiek Kakashiego to siedemnaście lat, natomiast Anko będzie mieć 24 października piętnaste urodziny.

To chyba tyle, jeśli chodzi o ważne informacje. Zatem zapraszam serdecznie do czytania moich wypocin. :)

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

10 października stał się dla mieszkańców Konohagakure  jednym z najmroczniejszych dni w historii istnienia osady. Spowodował to atak przerażającego demona o dziewięciu ogonach. Był to wielki lis, który jednym uderzeniem potrafił zmieść z powierzchni ziemi pół wioski. Ninja, którzy z nim walczyli nie robili na nim żadnego wrażenia. W obronie swoich rodzin zginęło wtedy wielu dobrych shiniobi. A lis dalej szalał… To był koszmar. Zniszczone budynki, liczne pożary, zmasakrowane ciała na ulicach. A pośrodku tego, ogromny demon ryczący z żądzy mordu na całą okolicę. Obywatele Ukrytego Liścia myśleli, że to już koniec. Że to będzie ostatnie, co zapamiętają… Gdy nagle pojawił się on. Złotowłosy, młody mężczyzna w długim, białym płaszczu. Be wahania ruszył na przeraźliwego potwora. Aby zminimalizować już i tak potężne straty, teleportował się z nim poza granice wioski. Momentalnie wszyscy odetchnęli z ulgą i zaczęli wznosić okrzyki na cześć Czwartego. Tymczasem po odległej polanie roznosił się płacz nowo narodzonego dziecka…

~ 17 października, Dom Hatake ~

Kakashi leniwie otworzył oczy. Był to młody, szarowłosy mężczyzna wyglądający na jakieś szesnaście, góra siedemnaście lat. Mimo tak młodego wieku, osiągnął już rangę Jonina.

Spojrzał z nienawiścią na nie do końca zasłonięte okno, przez które wpadały jasne promienie słońca. Zerknął na zegarek. Była 5:50. Jęknął i ponownie upadł na poduszki. Nie dane mu było jednak spać, ponieważ po chwili rozległo się donośne stukanie w szybę. Z żądzą mordu w oczach spojrzał na jednego z członków ANBU siedzącego sobie ze stoickim spokojem na jego parapecie. Zrezygnowany podniósł się z ciepłego łóżka i wpuścił do środka ninje.

Spodziewał się, że w końcu to nastąpi. Przecież nie ruszał się z domu od 2 dni, czyli od czasu pogrzebu Minato oraz Kushiny. Można by powiedzieć, że dostał lekkiej depresji. W końcu zginęły kolejne osoby, na których mu zależało. Na początku matka, gdy był mały. Potem ojciec, który popełnił samobójstwo. Najgorsze wspomnienia przynosiła jednak śmierć jego przyjaciół. Obito, który zginął pod głazami na jego pierwszej misji, którą przewodził, tym samym ratując mu życie. Dostał wtedy od niego prezent w postaci sharingana. Niedługo po tym wydarzeniu stracił zakochaną w nim Rin. No właśnie, Rin… Jej śmierć przeżywał chyba najbardziej.

Jego rozmyślenia przerwał głos członka ANBU:

— Kapitanie, przepraszam, że przeszkadzam, ale masz rozkaz natychmiastowego stawienia się w siedzibie Hokage!

— Ech, powiedz, że będę za 30 minut.

— Ale… — urwał, widząc oczy swojego przełożonego. — ...Dobrze.

Po jego wyjściu jonin zaklął bezgłośnie i zaczął się powoli ubierać. Zrobił sobie szybkie śniadanie i przed wyjściem spróbował ogarnąć wiecznie nie posłuszne włosy. Jak można przypuszczać, nic to nie dało. Z rezygnacją westchnął i wyszedł z mieszkania. Szedł nieśpiesznie, wspominając swoich utraconych bliskich. Zdecydował, że zanim pójdzie do Hokage, uda się najpierw pod Pomnik Poległych Bohaterów oddać cześć swoim przyjaciołom. Gdy dotarł pod gabinet Trzeciego, spojrzał na zegarek. Okazało się, że był 15 minut spóźniony. Nie przejmując się tym, zapukał lekko w drewniane drzwi. Usłyszał zmęczone, lecz grzeczne:

— Proszę! O, już jesteś Kakashi, nie spodziewałem się, że tak szybko tu pojawisz — powiedział mężczyzna w średnim wieku, robiąc dziurę w stosie „bardzo ważnych” dokumentów, aby przyjrzeć się gościowi.

Kakashi nie odpowiedział, tylko skłonił się przy wejściu i podszedł do biurka.

— Usiądź. Napijesz się czegoś? Herbaty, kawy, sake?

— Nie, dziękuję.

— Zapewne zastanawiasz się czemu Cię tutaj wezwałem. Mam dla Ciebie misje, jednakże musimy poczekać jeszcze na jedną spóźnialską — uśmiechnął się. — Zapewne znasz ją, nazywa się Anko Mitarashi i jest czternastoletnią chuninką, która jakieś 2 lata temu przybyła do naszej wioski. — Widząc wielkie zainteresowanie na twarzy przybyłego, zajął się wypisywaniem papierków.

Po niecałych 5 minutach usłyszeli przytłumione krzyki dobiegające z korytarza:

— Zostaw mnie kretynie!

— Nie możesz tam teraz wejść, Hokage jest bardzo zajęty.

— Kotetsu, jak się zaraz nie odsuniesz, to wbiję ci tego kunaia w żołądek, rozpruję wnętrzności i wepchnę je do gardła!
Drzwi otworzyły się z hukiem i do środka wpadła wkurzona Anko. Mruknęła coś przy wejściu w stylu „Bry” i usiadła na krześle koło zdziwionego Kakashiego.

— Dziękuję Kotetsu, możesz wyjść. — Trzeci uprzejmie wyprosił gościa z gabinetu. — Witaj Anko, nie wiem, czy już się znacie. To jest Kakashi, jonin o którym Ci opowiadałem. Kakashi, to jest Anko, jak się zapewne domyślasz.

Skinęli sobie na przywitanie głowami.

— Jak już wcześniej wspominałem, mam dla Was, że tak powiem, misję. — kontynuował Trzeci. — Nie wiem, czy wiecie, że Czwarty ma syna. Misja będzie z nim ściśle związana. A mianowicie, polegać będzie na wycho…, to jest opiekowaniu się przez jakiś czas Naruto. I zanim mi przerwiesz Anko, pragnę dodać, że macie wybór, czy chcecie podjąć się tego zadania.

— Ale Czcigodny! Mam dopiero piętnaście lat! Jestem za młoda, by zajmować się dziećmi! W dodatku mam wykonywać tą misję z nim! — Tu wskazała oskarżycielsko palcem na biednego Kakashiego. — Przecież ja go praktycznie nie znam! A co jak okaże się zboczeńcem, gwałcicielem lub mordercą? Poza tym nie posiadamy miejsca, by wychowywać dziecko. Oboje wykonujemy bardzo niebezpieczne misje, podczas których w każdej chwili możemy stracić życie! Wtedy TO DZIECKO znowu zostałoby sierotą!

Wrzeszczała tak przez dobre 2 minuty, do czasu, gdy skończyły jej się argumenty. Hokage korzystając z okazji, że Anko zamilkła, zaczął odpowiadać na jej pytania:

— Anko, moja droga, uspokój się. Przecież nie zamierzam zostawić Was samych z tym zadaniem. Ja i Jiraiya – powiedział, wskazując na okno, w którym znikąd pojawił się około czterdziestoletni mężczyzna w długich, białych włosach — będziemy Was wspierać. Nie tylko finansowo — dodał z uśmiechem. — Jeśli czegokolwiek Wam zabraknie, na pewno pomożemy.

— Kakashi — odezwał się nagle długowłosy. — Co by powiedział Minato na wieść o tym, że jego syn będzie wychował się w sierocińcu?

Mina Hatake przybrała jednoznaczny wyraz. Domyślał się już, że Jiraiya i Trzeci będą tak długo ich przekonywać, aż chociaż jedno z nich się nie zgodzi.

— Chłopcze — przemówił ponownie Hokage — pomimo swojego młodego wieku wyrobiłeś sobie po wojnie nie małą renomę. Twoje imię jest znane we wszystkich Wielkich Nacjach. To nie lada wyczyn. Jestem pewny, że dasz sobie radę z opieką nad dzieckiem. Natomiast ty Anko — zwrócił się do milczącej dziewczyny — jesteś u nas od jakiś 2 lat, a już zostałaś chuninką, a jak przypuszczam, niedługo staniesz się świeżo upieczoną joninką — zakończył i uśmiechnął się dobrodusznie.

— Ale dlaczego akurat my mamy się nim zajmować? — zapytał Hatake, z góry przewidując odpowiedź.

— Uważam, że najlepiej się do tego nadajecie, ponieważ tak jak on, wychowywaliście się bez rodziców. Będziecie potrafili najlepiej go zrozumieć. Jeśli się nie zgodzicie, Naruto będzie mieć o wiele gorsze dzieciństwo od waszego. Wszyscy zaczną go unikać, ponieważ zapieczętowano w nim demona o dziewięciu ogonach. Na razie nie wiele osób o tym wie, jednakże plotki szybko się roznoszą. Rodzice przekażą własne uczucia spowodowane okropnymi wspomnieniami swoim dzieciom. Te zaczną się go bać. Przez to zapewne nie znajdzie żadnych przyjaciół. Może to sprawić, że znienawidzi mieszkańców Konohy. Będzie chciał zniszczyć całą osadę. W najgorszym wypadku nastąpi ponowne uwolnienie się Kyuubiego, który pomimo pieczęci, może wyrządzić nie małe szkody — zamilkł, czekając na ich reakcję.

Po Kakashim nie było nic widać. Jest on w końcu mistrzem w ukrywaniu swoich emocji. Hokage nieraz zazdrościł mu zdolności robienia doskonałego poker face’a. Anko natomiast była w lekkim szoku. Nie spodziewała się, że Hokage wysunie tak poważny argument. Po raz pierwszy w życiu nie miała pojęcia, co by na to odpowiedzieć. Z pomocą jednak przyszedł Kakashi:

— Ja… muszę to bardzo dokładnie przemyśleć, Czcigodny.

— Dobrze, przecież nie każe podać mi decyzji już teraz — odparł ze śmiechem. — Macie czas do jutrzejszego wieczora. To wszystko. Możecie odejść.

Dwójka nastolatków skłoniła się i wyszła w głębokim zamyśleniu z gabinetu. Przez pogrążenie w myślach, nie zauważyli nawet, jak dotarli na skraj parku znajdującego się w Wiosce Ukrytej w Liściach.

Młody Hatake spojrzał kątem oka na swoją koleżankę. Wiedział, że jest ona prawdopodobnie najtwardszą dziewczyną w całej wiosce. Jej brutalność była powszechnie znana. Wpływ na to miał najpewniej Orochimaru. Ponadto jej zamiłowanie do krwi budziło przerażenie w większości spotkanych przez nią osób. Teraz jednak wyglądała na wstrząśniętą. Pierwszy raz widział ją w takim stanie. Bardzo rzadko zdarzało się, że nie umiała się komuś odgryźć. Jednak Hokage wspominając o rodzicach kompletnie wyprowadził ją z równowagi. Widać było, że przeszłość związane z jej rodziną, dalej wywołuje u niej wielki smutek… Jemu też nie było lekko, lecz zawsze potrafił udawać przed wszystkimi, że jakoś sobie radzi. Musiał się tego nauczyć. W końcu „ninjy nie wolno okazywać emocji”…

Przeniósł wzrok z jej twarzy na całe ciało. Oryginalne, fioletowe włosy zawsze spięte w kolczasty kucyk. Przenikliwe, brązowe oczy, w których bardzo często błyszczały niebezpieczne ogniki. Dobrze zarysowane piersi pod bluzką złożoną z tysiąca srebrnych kółeczek. Krótkie spodenki stworzone z tego samego materiału, a na to elegancka, lecz wygodna brązowa spódniczka. Tym razem miała ubrany jej ulubiony beżowy płaszcz i metalowe nagolenniki. Całość prezentowała się całkiem nieźle, jak stwierdził w myślach Kakashi. Był to ciekawy styl. Wyjściowy, a jednocześnie przystosowany do walki. Zorientował się, że przez cały ten czas bezczelnie się na nią gapił, więc postanowił szybko rozpocząć rozmowę:

— Emm… Anko? Co o tym sądzisz?

— Hm? O czym? — spytała zdezorientowana.

— No o wychowywaniu Naruto — sprecyzował lekko poirytowany.

— Ech… nie wiem, Kakashi. Naprawdę nie wiem. Z jednej strony bardzo bym nie chciała, aby ten dzieciak miał zrujnowane dzieciństwo, ponieważ wiem jak to jest. Wracasz codziennie sam do pustego domu. Wiesz, że nikt po ciebie nie przyjdzie. Że nikt nie czeka. Nie zapyta jak minął ci dzień, czego się nauczyłeś... Czy poznałeś nowych przyjaciół? Ja… zawsze byłam sama. Dlatego myślę, że potrafię zrozumieć, co czułby Naruto. Jednak nigdy nie zaznałam ciepła domowego, więc nie wiem, czy będę potrafiła je komuś dać. A ty Kakashi?

— Hmm… Ja już tak właściwie podjąłem decyzję. Mam zamiar spróbować zająć się nim. To nie zmienia faktu, że bardzo bym się ucieszył, gdybyś mi w tym pomogła — dodał z uśmiechem.

— Tylko, jeśli nie zostawisz mnie samej z tym zadaniem – powiedziała z groźbą w głosie. — Swoją drogą, nie możemy wychowywać Naruto w naszych mieszkaniach, bo są one za małe. Masz może jakiś pomysł?

— Zastanawiałem się nad starym domem moich rodziców. Od kilku lat stoi pusty, więc trzeba będzie zrobić małe porządki. Nie powinien to być jednak wielki problem, szczególnie że Czcigodny i pan Jiraiya zaoferowali nam pomoc — stwierdził szarowłosy, robiąc przy tym złowieszczą minę. — A właśnie! Wiesz, że jeśli mamy zajmować się dzieckiem, to będziemy zmuszeni do zamieszkania razem?

— Nawet mi nie przypominaj — powiedziała, udając załamanie Tym czasem w głębi duchu zawołała: — Yeah! Będę mieszkać z Kakashim! Marzenia jednak się spełniają! — Może jakoś to zniosę, ale jeśli zbliżysz się do mojego pokoju na odległość mniejszą niż pięć kroków lub będziesz coś kombinował, to ostrzegam cię Hatake, że tego nie przeżyjesz!

— Spokojnie, spokojnie. Czy ja ci wyglądam na zboczeńca? – zapytał ze śmiechem. Odpowiedziała mu przytłaczająca cisza wraz z jednoznacznym spojrzeniem.

— A zresztą, nieważne. Po co ja w ogóle  pytałem... — kontynuował zrezygnowany.

— Chodźmy lepiej wreszcie zobaczyć ten dom! — zawołała. Nie czekając nawet na Kopiującego Ninję, pobiegła w kierunku wyjścia z parku.

— Ej, Anko! Czekaj! To w innym kierunku!

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

 Tadam! Mam nadzieje, że rozdział nie wyszedł tak tragiczny jak myślę. Planowałam go napisać na 17.10, ale jak widać nie wiele brakowało :). Niestety z powodu ogromnych ilości zadania domowego, kartkówek i sprawdzianów  mam coraz mniej wolnego czasu. Do tego dochodzą jeszcze spotkania z bierzmowania i choroba trwająca już od początku października :/ (szkoda tylko, że nie mam gorączki — przynajmniej byłby to pretekst, aby nie iść do budy ...). Dlatego następny rozdział nie pojawi się zapewne za szybko. Planowałam dodać go 24, lecz zobaczymy jak to wyjdzie. Liczę na to, że uda mi się jakoś wyrobić z pisaniem do końca następnego tygodnia. BTW. jeśli rozdział się Wam moi drodzy czytelnicy podobał, to komentujcie i czekajcie na nexta.

PS Jak ktoś chce być informowany o nowych rozdziałach to zostawcie komentarz. :)

Cały blog jest na razie w budowie, więc przepraszam, jeśli coś jest słabo widoczne, ale nie miałam czasu, by się za to zabrać ...

A no i bym zapomniała o najważniejszym! Jeśli znajdziecie jakieś błędy w moim opowiadaniu (a zapewne jest ich cała masa :D) to bardzo proszę o napisanie ich w komentarzach, a poprawki zostaną szybko dodane.

PPS Tytuł kolejnego rozdziału: "Jesienne porządki".

A na koniec ... pytanie dla Was! Jaki prezent Kakashi powinien dać Anko? Odpowiedzi udzielajcie w komentarzach.

Pozdrawiam.

Zedytowano: 16.05.14