Rozdział 2: Misja

Uwaga! Rozdział może zawierać fragmenty uważane za brutalne czy wulgarne. Jeśli Ci to przeszkadza, to radzę dobrze zastanowić się zanim go przeczytasz ...

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Trzymając się lewą ręką za zranioną klatkę piersiową, otworzył furtkę i dokuśtykał do drzwi. Wpadł do środka, po czym upadł na kanapę. Jęknął i zawołał Anko. Po chwili z góry szybko zbiegła fioletowo-włosa kunoichi i krzyknęła przerażona:

- O Matko Boska! Kakashi! Coś ty do cholery zrobił?!

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

~ 5 dni wcześniej ~

Po zapoznaniu się z nowymi członkami drużyny, wyruszyli na misję do Wioski Ukrytej Trawy, gdzie mieli wytropić i dostarczyć do Konohy Doshina – nukenina, który 3 lata temu uciekł z wioski, zabijając przy tym kilku utalentowanych ninja. Mimo iż było to dość łatwe zadanie, musieli zachować ostrożność, ponieważ plotki głosiły, że zaczął on od niedawna współpracować z innymi poszukiwanymi shinobi.

Jak można było się spodziewać „Ryś” podszedł do tego beztrosko, „Byk” tylko prychnął coś pod nosem, natomiast „Lampart” strasznie podniecił się wiadomością o zbliżającej się walki z wrogiem.

Wystarczyło 5 minut, aby zachowanie czerwonowłosego zaczęło wszystkich wkurzać. Przypominało ono zaciesz genina, który wyrusza na pierwszą w swoim życiu poważniejszą misję. W czasie podróży panowała, więc niezbyt przyjemna atmosfera, którą za wszelką cenę próbował ożywić podśpiewując jakąś skoczną melodię. Na szczęście dla bębenków reszty członków ANBU, szybko dotarli do granicy, więc zakończył swoje „tortury”.

Jeszcze przedpołudniem przybyli na teren Wioski Ukrytej Trawy. Gdy znaleźli się na małej polance, Hatake zarządził krótki postój. Było to miejsce w miarę osłonięte przez pobliski las. Dokładnie pośrodku znajdował się potężny dąb, rzucający długi cień na całą okolicę. Tak więc krajobraz wydawał się wprost wyjęty z bajki.

Pomimo narastającego zmęczenia spowodowanego kilkoma nieprzespanymi nocami, masą obowiązków, a teraz podróżą, Kakashi postanowił stanąć na warcie, jako pierwszy. Jednak los nie był dla niego łaskawy, bowiem jak na ironię znajdowali się niedaleko Mostu Kannami – miejscu, gdzie odbył swoją pierwszą misję, jako jonin. Miejscu tragicznym dla niego. Miejscu, gdzie zginął jego najlepszy przyjaciel … Wspomnienia zaatakowały go od razu, gdy tylko o tym pomyślał. Wraz z nimi pojawiły się nieustające wyrzuty sumienia. Potrząsnął głową, by się ich pozbyć. Gdy to nie pomogło, rozpoczął patrol wokół polany, żeby zająć czymś choć na chwilę nieposłuszne myśli.

Nagle dostrzegł ruch. Niecałe 10 metrów na prawo od niego krzew lekko zadrżał. Jego ręka natychmiastowo powędrowała do kabury z bronią i błyskawicznie wyciągnęła kunaia, który poleciał w stronę kryjącego się osobnika. Wrogi ninja wykonał gwałtowny unik w powietrze i posłał w kierunku szarowłosego kilka shurikenów. Te odbiły się od jego broni i spadły na ziemie z cichym brzdękiem. Po chwili w jego kierunku pomknęła kula ognia. Jonin wykonał salto do tyłu, tworząc przy tym potrzebne pieczęcie (to znaczy Tygrys, Wąż, Szczur, Wąż, Tygrys ^^) i krzyknął:

- Suiton: Suijinheki!

Znikąd pojawiła się ogromna ściana wody, która zasłoniła Kakashiego i ruszyła w stronę wroga. Kula ognia została natychmiast pochłonięta przez wodną technikę, wydając przy tym głośny syk. Shinobi skoczył gwałtownie w bok i stworzył 3 klony. W tym samym czasie za plecami Hatake zmaterializował się towarzysz wrogiego ninji. Kakashi postanowił odsłonić swojego sharingana. Sytuacja robiła się nieciekawa. Z przodu mknęły w jego kierunku płonące shurikeny, natomiast od strony pleców leciał na niego bardzo silny, wietrzny pocisk. Białowłosy błyskawicznie ukrył się po ziemię, po czym unieruchomił jednego z chuninów, zakopując go w taki sposób, że tylko głowa wystawała spod gleby. Już miał się obrócić, gdy nagle jego klatkę piersiową przebił na wylot kunai napędzany żywiołem wiatru. Spojrzał z niedowierzaniem na wylewającą się krew i zniknął w chmurze gęstego, białego dymu. Wrogi shinobi obrócił się zaskoczony wokół własnej osi, lecz zrobił to za wolno. Ostatnie, co zdążył poczuć to zimno ostrego metalu dotykającego jego szyi i przecinającego jego skórę. Zanim się zorientował, padł martwy na ziemię z głuchym dudnieniem.

- Kapitanie!!! Wszystko w porządku?! – do uszu jonina doszedł krzyk „Rysia”.

Po chwili zobaczył całą swoją drużynę biegnącą ku niemu.

- Nic Ci się nie stało? – zapytał z zatroskaniem chłopak.

- Nie, nic. Spokojnie – uśmiechnął się lekko do niego. Spojrzał na „Byka”, który jak zwykle zachowywał powagę. Przeniósł wzrok na „Lamparta”. Od razu było po nim widać jak załamany jest faktem, że nie wziął udziału w tej walce. Cała jego sylwetka wręcz „mówiła” z wyrzutem: „Dlaczego mnie nie zawołałeś?”.

„Zupełnie jak dziecko” – pomyślał, po czym podszedł do chinina ciągle uwięzionego pod ziemią. Ten wzdrygnął się lekko, ale szybko wyrównał to nienawistnym spojrzeniem i zaciętą miną.

- Ech, … co by tu z tobą zrobić? – zapytał sam siebie. – Hmm … zacznijmy od tego, gdzie jest Doshin?

- Naprawdę jesteście tak naiwni, że wam powiem? – wycedził shinobi i splunął mu pod nogi. Kakashi spojrzał na niego z pogardą i kontynuował:

- Jeśli chcesz przeżyć, to radziłbym ci, abyś raczył odpowiadać na moje pytania.

- Phi! – prychnął. – Jest mi obojętne, co zrobisz. I tak nie wsypie szefa.

- Jak wolisz. Nie mam czasu, by być taki delikatny jak Ibiki, więc zrobię to po swojemu – powiedziawszy to skumulował chakrę błyskawic w swojej lewej ręce w takim stopniu, że zobaczyli świetlistą kulę poprzecinaną małymi błyskawicami. Następnie z beznamiętnym wyrazem twarzy złapał go za ramię i poraził bardzo dużym ładunkiem elektrycznym. Robił tak jeszcze 3 razy. Przy ostatnim zmęczony ninja złamał się i wydał swojego przywódcę.

- Proszę! Zlituj się i mnie wreszcie zabij! – jęczał.

Hatake po raz kolejny musiał odsunąć na bok swoje uczucia i założyć „maskę” shinobi. Wytworzył silniejsze niż wcześniej Raikiri i przebił wrogowi klatkę piersiową. Z ciężkim sercem zerknął przelotnie na drużynę i przeraził się beznamiętnością „Byka”. „No tak. W końcu pracuje dla ANBU od dobrych kilku lat. Dla niego to normalne zabijanie ludzi w taki bezlitosny sposób”. Był z nim na kilku misjach. Pamiętał, że nigdy nie grzeszył zbytnią uprzejmością oraz elokwencją. Potrafił poderżnąć komuś gardło bez mrugnięcia okiem.

Z zamyśleń wyrwał go „Ryś”, który podszedł do niego bez słowa i pomógł mu usunąć ciała. Gdy skończyli, zaczęli zbierać swoje rzeczy i wyruszyli w dalszą drogę. Podróż mijała im w zupełnej ciszy. Każdy rozmyślał nad tym, co się niedawno wydarzyło. Nawet „Lampart” nie próbował rozweselić grupy opowiadając swoje nędzne „suchary”.

Wraz z ściemniającym się niebem rozbili obóz. Po zjedzeniu zimnego posiłku nastąpił podział na nocne warty. Pierwsza przypadała na „Lamparta”, którego o północy miał zmienić „Ryś”.

- Pobudka jutro o 5, więc radzę Wam iść wcześnie spać! – zarządził Kakashi.

Po tych słowach wszyscy rozeszli się do swoich namiotów. Pomimo iż Hatake był najmłodszy zarówno w tej, jak i w swojej drużynie każdy słuchał się jego rozkazów bez słowa sprzeciwu. Sam apodyktyczny ton, z jakim je wypowiadał świadczyły, że zna się na swojej robocie i jest pewny własnych decyzji.

Było już dobrze po północy, a Kakashi dalej nie potrafił zmrużyć oka. Siedział, więc z latarką czytając swoją ulubioną lekturę. Postanowił jednak szybko przerwać, gdy zorientował się, że w ogóle nie skupia się na tekście. Jego myśli dalej krążyły wokół dwóch zabitych chuninów. Oczywiście śmierć nie była dla niego niczym nowym. Od najmłodszych lat był do niej przyswajany. Często widział jak jego ojciec wraca cały zakrwawiony z misji. Również wczesna strata matki przyczyniła się do tego, że szybciej wydoroślał. Jednak dalej nie mógł się pogodzić z tym, w jaki sposób potraktował tego shinobi. Jednym słowem dręczyły go wyrzuty sumienia.

Wyszedł na zewnątrz. Świeże powietrze zawsze pomagało mu trzeźwo myśleć i zapomnieć o problemach. Uśmiechnął się i podszedł do stojącego nieopodal „Rysia”. Ten odwzajemnił uśmiech i usiedli razem przy niewielkim ognisku.

- Co jest kapitanie? Nie możesz spać?

- Heh, zgadłeś … No cóż, posiedzę tu, więc z tobą i spróbuję, choć trochę umilić ten nudny czas stania na warcie.

- Och! Wielkie dzięki – zawołał z ironią, po czym zaczął się cicho śmiać.

Całą noc spędzili razem rozmawiając na różne tematy typowe dla ninja, takie jak: dawne misje, nowe informacje ze świata, miejsca, gdzie warto kupować dane przedmioty … Nie obyło się też bez najeżdżania na kolegów z pracy, w tym i obecnych towarzyszy podróży. W przyjemnej atmosferze zabrali się za wymyślanie kawałów „Lampartowi”. O godzinie 4:30 zaczęli robić przygotowania. Z pobliskiego drzewa Kakashi zeskrobał trochę żywicy, którą „Ryś” nałożył na wewnętrzną stronę butów kolegi. Dorzucili też kilka ciężkich kamieni do jego plecaka, a następnie wzięli się za wynoszenie swojej „ofiary” w stronę pobliskiego jeziora. Oczywiście nie zostawili obozu bez opieki – wcześniej stworzyli po 2 klony, aby te stały na straży i w razie czego ich poinformowały. Zostawili biednego czerwonowłosego chłopaka tuż przy wodzie i czekali, aż się obudzi. Nie musieli długo … „Lampart” znany był z tego, że podczas snu nieustannie się wiercił. Tak było i tym razem, a jako że grunt był dość pochyły to zsunął się do lodowatej wody i z wrzaskiem się obudził. Dwaj ninja dali nura w krzaki, gdzie zaczęli dusić się ze śmiechu. Czerwonowłosy z zaskoczeniem spojrzał na okolicę, po czym zebrał się z ziemi. Nie miał pojęcia, jakim cudem znalazł się w tym lesie poza ciepłym namiotem. Na szczęście dla Kakashiego i „Rysia” nie zauważył ich, kiedy powolnym krokiem zmierzał w stronę obozu. Jak tylko stracili go z oczu, zaczęli się głośno śmiać z udanego dowcipu. Po pogratulowaniu sobie genialnego pomysłu ruszyli za nieszczęsnym kolegą. Udało im się go wyprzedzić i szybko zamienić się z klonami. Usiedli przy ognisku i udawali, że cały czas rozmawiają. Gdy ich zauważył, podszedł do nich i spojrzał się wilkiem.

- Hmm …, o już wstałeś. Właśnie mieliśmy Cię obudzić – powiedział Kakashi z kamienną twarzą.

„Lampart” nic nie odpowiedział, tylko dalej patrzył się z nienawiścią to na jednego, to na drugiego.

- Co jest? Czemu się tak na nas gapisz? – udał zdziwienie „Ryś”.

- Dobrze wiesz, o co chodzi – wycedził.

- No właśnie niestety nie mam pojęcia – zaoponował fioletowo-włosy. 

- Wiem, że to wasza sprawka – zbeształ ich wzrokiem „Lampart”.

Na te słowa „Ryś” nie wytrzymał i zdradził się wielkim wybuchem śmiechu. Po chwili Kakashi też nie widział już sensu w ukrywaniu się i dołączył do niego. Śmiali się do rozpuku, podczas gdy „Lampart” patrzył na nich ze złością. Udało im się opanować, dopiero po kilku minutach. Przeprosili wtedy grzecznie kolegę za ten niestosowny żart, na co „Lampart” zareagował uśmiechem. Zakończywszy kłótnię Kakashi zarządził zbiórkę. Po pozbieraniu swoich rzeczy ruszyli dalej na północ kraju.

Jedynym krajobrazem, który widzieli, były niekończące się pola i lasy. Po drodze nie minęli żadnej wioski, co zaczynało powoli martwić Hatake, ponieważ ich zapasy drastycznie się zmniejszały. Wiedział, że Kraj Traw jest zamieszkiwany przez niewielką liczbę osób, lecz nie spodziewał się nie spotkać zupełnie nikogo przez 2 dni drogi.

Z tymi posępnymi myślami mijała mu podróż. Jeśli nie trafią na żadną osadę przez następny dzień, to będzie naprawdę niedobrze. Zawsze pozostawało im niezbyt legalne kłusownictwo, ale do tego posuwałby się w ostateczności.

Około południa zatrzymali się na niewielkiej polance, aby zjeść obiad robiony na prowizorycznym ognisku. Po posiłku ruszyli w dobrym humorze w dalszą podróż. Minęła im ona w o wiele lepszej atmosferze, niż jej początek. Rozmawiali na różne tematy, które ich interesują oraz dyskutowali o obecnym położeniu. Wieczorem „Byk” zrobił przepyszną kolację, po której wszyscy (czytaj: „Ryś”, „Lampart” i Kakashi) poszli spać.

Rano obudził ich „Byk”, informując przy tym o szwendających się w pobliżu obcych. Zabrali się więc za szybkie zwijanie obozu, podczas gdy Kakashi udał się na zwiad. Okazało się, jednak że jest to fałszywy alarm, bo osoby kręcące się niedaleko były tylko zwykłymi turystami, nie zaś wrogimi shinobi. Mimo to woleli, aby nikt nie dowiedział się o ich misji, dlatego niezauważeni prześlizgnęli się koło nich i wyruszyli w dalszą drogę.

Pod wieczór zobaczyli przed sobą zarys osady. „Byk” wraz z Kakashim udali się na rekonesans. Mimo że wolał przebywać z „Rysiem”, nie zaryzykowałby pozostawieniem „Lamparta” razem z obojętnym na wszystko członkiem ANBU.

Kryjąc się pomiędzy krzakami zobaczyli, że wioska jest podejrzanie opustoszała.

- To co najmniej podejrzane – wymruczał Kakashi.

- Pójdę tam i sprawdzę czy wszystko w porządku – wyszeptał „Byk” swoim grubym głosem.

- Nie. Nie chcę nikogo nie potrzebnie narażać. Ty zostaniesz tutaj i będziesz mnie osłaniać – stwierdził stanowczo białowłosy. – To rozkaz – dodał widząc malującą się na jego twarzy niechęć. – Idę!

Wychynął ostrożnie ze swojej kryjówki i pobiegł do pobliskiego drzewa. W ten sposób pokonał całą drogę dzielącą go do najbliższego budynku. Ze względów ostrożności stworzył klona, który wszedł przez okno do środka. Po sprawdzeniu wszystkich domków, okazało się, że zostały one opuszczone w pośpiechu. Co więcej, po dłuższym zastanowieniu można było stwierdzić, że całkiem niedawno.

Powróciwszy do reszty grupy, opowiedział im o swoim odkryciu. Jako że zaczęło się ściemniać, a nikt nie chciał nocować w opuszczonych domach, postanowili rozbić obóz przed granicą wioski.

Noc minęła im spokojnie. Było cicho, nic się nie ruszało, lecz mimo to Kakashi nie mógł nie odczuć, że coś jest nie tak. Przez cały czas prześladowały go mroczne myśli. „A co jeśli to wszystko to zasadzka? Skąd mogę mieć pewność, że zaraz nikt nas nie zaatakuje, gdy stracimy choćby na chwilę uwagę?”. Poza tym nie opuszczało go dziwne przeczucie, że jest obserwowany. Wiedział, że to nie możliwe. Wysłał nawet wcześniej Pakkuna, aby to sprawdził. Ale mimo to nie mógł się uspokoić …

O świcie Kakashi wraz ze swoją drużyną udali się na rekonesans okolicy. Był zimny i mglisty poranek. Przez chmury zaczęło przedzierać się jesienne słońce, a cały świat dopiero budził się do życia. Nic nie wskazywało na to, że w tym dniu odegrają się tragiczne wydarzenia …

- Ok! Ja wraz z „Lampartem” pójdziemy obczaić wschodnią część, a wy zajmijcie się zachodnią! – rozkazał Hatake, po czym ruszył w prawą stronę.

Już po pięciu minutach natrafili na świeże ślady czyichś stóp. Kakashi przyjrzał się im z bliska i stwierdził, że były to 3 osoby, najpewniej dorośli mężczyźni, którzy przechodzili tędy góra 2 godziny temu. Zawsze był dobrym tropicielem. Hokage bardzo cenił go nie tylko za jego bardzo duże umiejętności w ninjutsu i genjutsu, lecz także za biegłość w tropieniu.

Ruszyli wzdłuż szlaku, którym poszła owa grupa. Ścieżka otaczała wioskę i kierowała się dalej na północ kraju. Jednak po 40 minutach biegu trop się urwał …

- Kurde! – zaklął – Uważaj! Śmierdzi mi tu zasadzką!

- Taa … Rzeczywiście … „Wilku”! Po prawej! – zawołał nagle.

Kakashi zrobił błyskawiczny unik przed falą shurikenów. Nie zauważył jednak jednego kunaia, który poleciał z krótkim opóźnieniem i drasnął go w lewe ramię. Syknął z bólu, po czym zablokował atak katany karwaszem znajdującym się na prawym przedramieniu. Broń ze zgrzytnięciem przesunęła się po metalowej osłonie, iskry posypały się na mokrą trawę, a obcy odskoczył od Kakashiego.

Był ubrany w fioletowy polar, a na to miał założony szpitalny kitel. „Wysyłają medyka na pierwszy ogień?!”. Jednak to nie był medyk … Hatake szybko zdążył się o tym przekonać …

Nagle z tyłu pomknęły w jego stronę płonące szczury. „Kinjutsu?! Jasna cholera! Ci goście są przynajmniej na poziomie jonina!”. Białowłosy wytworzył ziemną ścianę, którą odgrodził się od drugiego przeciwnika, tym samym udaremniając jego atak.

- „Lampart”! Na co czekasz?! Wezwij wspa … - urwał.

Ziemna zapora nie stanowiła większego problemu dla paskudnych gryzoni. Kakashi zaklął w myślach i posłał w kierunku szkodników kilka srebrnych gwiazdek. „Naukowiec” jednak nie miał zamiaru siedzieć bezczynnie. Wyciągnął z sakwy plastikowe opakowanie, z którego wysypał kilka brązowych pigułek. Szybko połknął je i ruszył w kierunku nic niepodejrzewającego kapitana ANBU. Po chwili jego ciało zaczęło przechodzić gwałtowną zmianę. Muskuły wyraźnie uwydatniły się, w takim stopniu, że rozerwały ciasny płaszcz. Jego szybkość i zwinność także zauważalnie wzrosła.

Hatake obrócił się w ostatnim momencie. Nie zdążył jednak wykonać poprawnego bloku, dlatego pięść „doktorka” pchnęła go silnie w stronę lasu. Uderzył głucho w pień jednego z drzew, po czym zsunął się oszołomiony na ziemię. „Kurde! Co ten „Lampart” wyprawia?! Dlaczego jeszcze nie posłał racy?!”. Nie musiał długo czekać na odpowiedź. Tuż koło niego przemknął nagle czerwonowłosy chłopak z tachi w ręku. Rzucił się z ekscytacją w oczach na muskularnego „doktora”. „Ech … No tak. Czego on w ogóle oczekiwał? Chyba nie tego, że ten debil postanowi wykonać jego rozkaz …”. Zrezygnowany Kakashi podniósł się z jękiem z ziemi. Wykonał 3 pieczęci i posłał w powietrze jasną błyskawicę, która rozświetlił zachmurzone niebo.

Nagle świat wokół niego zaczął wirować. Ziemia ruszała mu się pod stopami, przez co ledwo mógł utrzymać równowagę. Powietrze stawało się coraz cięższe. Gleba zaczęła zamieniać się w muł, utrudniający jakiekolwiek poruszanie się. „Genjutsu! Jak mogłem wpaść w tak banalną technikę? A co ważniejsze, jak mogłem nie wykryć jej użytkownika? Wielki Sharingan Kakashi … taa … żałosne. Mam nadzieję, że chociaż „Ryś” i „Byk” zauważyli mój sygnał … ”. 

- Sharingan! – zawołał, odsłaniając lewe oko.

Natychmiast przebił się przez świat iluzji. Wszystko zaczęło się powoli uspakajać. Ziemia stanęła i zamieniła się w twardy grunt. Świeże, poranne powietrze rozkosznie wypełniło jego płuca. Powoli zaczęły do niego docierać także odgłosy toczącej się w pobliżu walki.

Spostrzegł zmęczonego „Lamparta” z trudem robiącego uniki przed o wiele potężniejszym od niego przeciwnikiem. Nie czekając dłużej, ruszył mu z pomocą. Nie zdążył jednak zrobić nawet 5 kroków, gdy przed nim stanęła dokładna jego kopia. Srebrnowłosy wojownik ANBU patrzył na niego beznamiętnie, trzymając w prawej ręce przygotowanego do walki kunaia. „Co jest?!”. Wróg rzucił w jego kierunku cały arsenał broni, którą następnie podpalił. Kakashi intuicyjnie wytworzył wielką ścianę wody, zalewając przy tym połowę pola walki. Obejrzał się szybko, lecz z przerażeniem stwierdził, że nie widzi nigdzie „Lamparta” i jego przeciwnika.

- „Lampart”! – wrzasnął, a nie otrzymawszy odpowiedzi rozpoczął poszukiwania.

Dał nura w wodę. Dostrzegłszy przyjaciela, popłynął na samo dno, by go wyciągnąć. W momencie, gdy już miał wypłynąć na powierzchnię, oberwał silnym uderzeniem w brzuch. Stłumił siarczyste przekleństwo cisnące się na usta i czym prędzej wynurzył się z zdradzieckiej toni. Dusząc się i kaszląc, położył towarzysza na boku, a sam z ledwością podniósł się na nogi. Zrobił to w ostatnim momencie, ponieważ już po chwili wyskoczył z wody przerażający potwór. Tak. Potwór. To było najlepsze określenie tego, co zobaczył. Przed nim stanął owy szalony „naukowiec”, choć teraz ciężko było go jeszcze nazwać człowiekiem. Jasnoblond włosy sterczały w nieładzie na wszystkie możliwe strony. Twarz przeorana była strasznymi bliznami. Kilka żyłek nad czołem pękło z niewiarygodnego wysiłku, a każdy mięsień napięty był do granic możliwości. Uroku nie dodawało mu także ubranie, bo jego rozerwane strzępy nadawały mu wygląd wygłodniałego wilkołaka.

Kakashi utworzył pieczęcie potrzebne do Raikiri, po czym pobiegł na swojego wroga. Ten spojrzał na niego z dziką żądzą mordu w oczach i pomknął w jego kierunku. Cała wymiana ciosów trwała, co najwyżej 2 sekundy. Hatake upadł z wycieńczenia na kolana, trzymając się za klatkę piersiową. Spojrzał na swoje ciało i zobaczył obszerną ranę, z której intensywnie sączyła się krew, zabarwiając jego rękawicę na kolor szkarłatnej czerwieni. Niedaleko słaniał się na nogach jego wróg. Trzymając się rozpaczliwie za brzuch, próbował zatrzymać wylewające się z niego wnętrzności. Po chwili padł na twarz w mokrą trawę. Jego ciało zaczynało powracać do poprzedniego stanu. Pigułki wysypały się cicho z roztrzaskanego pudełka. Ostatkiem sił wsunął jedną z nich do ust, lecz było już za późno. Całe jego ciało skrzywiło się pod wpływem trucizny, która ostatecznie go dobiła …

Białowłosy usłyszał za sobą lekkie stąpnięcie. Po chwili leciał już w stronę pobliskiego drzewa. Nagle znikąd zaczęły spadać czarne pióra kruków. Powietrze wokół stężało. Niespodziewanie poczuł, że ląduje w czyichś silnych ramionach.

- Siema Kapitanie! Jak widzę nie najlepiej wyglądasz. A gdzie zgubiłeś tego debila?

- Aua! „Ryś”! Mógłbyś być czasami bardziej delikatny – skarcił przyjaciela. – Powinien leżeć gdzieś tam – wskazał na pobliską wysepkę. – Czemu to tak długo trwało?!

- Hehe, no widzisz … Powiedzmy, że mieliśmy drobne problemy po drodze.

- Mhm. No jasne …

- Ale serio! – oburzył się fioletowo-włosy.

- Taa … Oczywiście, że Ci wierzę – spróbował się uśmiechnąć, lecz wyszedł z tego nędzny grymas.

- Ja nie mogę, kto Cię tak załatwił?

- Ech … Długo by opowiadać. W skrócie: śledziliśmy 3 gości będących na poziomie, co najmniej jonina. Jednego załatwiłem – wskazał na zmasakrowane ciało leżące w trawie, z którego wylewająca się czerwona plama coraz bardziej się powiększała. – Drugi stoi tam i z tego co mi się wydaje jest to nasz cel misji. Natomiast trzeci się jeszcze nie pojawił.

- O! No proszę! Powiadasz, że ten knypek, który tak łatwo wpadł w moje genjutsu jest naszym wielce tajemniczym Doshinem?

- Nigdy nie lekceważ przeciwnika. Ile razy mam Ci to powtarzać – powiedział znudzonym tonem Kakashi.

- Tak, tak. Wiem. Słyszałem to już – lekceważąco machnął ręką „Ryś”.

- Ech … Nieważne. W każdym razie lepiej uważaj. I nie wpadnij w iluzję.

- Mi to mówisz? – zawołał ze śmiechem. – No nie wierzę „ Wilku”. Spokojnie, dam sobie radę. Ty w tym czasie odpocznij i spróbuj opatrzyć czymś tą paskudną ranę.

„Ryś” podszedł powoli do swojego przeciwnika, gdy nagle poczuł na swoim ramieniu czyjąś rękę. Wykonał błyskawiczny obrót i stanął twarzą w twarz z trzydziestokilkuletnim mężczyzną o długich włosach w stalowym odcieniu. ANBU spojrzał z przerażeniem w beznamiętne oczy stojącego przed nim wroga. Ręka zamarła mu w drodze do kabury z bronią.

- Soulbane – powiedział suchym głosem mężczyzna, dotykając przy tym chłopaka w głowę.

W oczach „Rysia” momentalnie zgasły radosne ogniki. Jego spojrzenie pociemniało i zaszło delikatną mgłą. Głowa nieznacznie opadła, a ręka zacisnęła się na trzymanym kunaiu.

- Ruszaj – szepnął cicho i popchnął go do przodu.

Fioletowo-włosy chłopak poszedł niepewnie przed siebie. Gdy w zasięgu jego wzroku znalazł się „Byk”, bez zastanowienia rzucił się na niego.

- Ej! Stary! Spokojnie! To tylko ja! – próbował przekonać przyjaciela. – „Ryś”! Opanował byś się w końcu!

On jednak zachowywał się tak, jakby go w ogóle nie słyszał. „Byk” więc nie miał innego wybory, jak tylko bronienie się przed chaotycznymi atakami otumanionego kolegi. Nie było to jednak takie łatwe, bo ciężko było przewidzieć ruchy tak niezwykłego przeciwnika. W pewnym momencie broń fioletowowłosego ninji przecięła ze świstem powietrze tuż przy kamizelce „Byka”, tworząc niewielkie rozcięcie.

Tymczasem Kakashi zdążył już w dużym stopniu opatrzyć swoją ranę. Widząc problemy przyjaciół, rzucił się, by im pomóc. Na drodze stanęli mu jednak 2 shinobi. Niewielki mężczyzna posturą przypominający dziecko oraz człowiek o szarych włosach. Przywołał na twarz najbardziej ironiczny uśmiech, na który było go stać i powiedział:

- No, no. Kogo my tu mamy. Czyżby Doshin? Trochę się namęczyliśmy zanim udało się nam Cię znaleźć. Lecz patrząc na twój wzrost, nie dziwię się, że mogliśmy Cię nie zauważyć – wycedził. – Twojego jednak przyjaciela nie znam. Może byłbyś tak uprzejmy i mi go przedstawił. Wygląda na to, że jest tak jak ty nukeninem, mam rację?

- Haha, dobre. Niezły beszt, naprawdę. Możliwe, że już o mnie słyszałeś … Kakashi Hatake – zaczął cicho. Kakashi wzdrygnął się na dźwięk swojego imienia. „Jakim cudem on mnie rozpoznał?!”. – Tak, zapewne zastanawiasz się, w jaki sposób Cię rozpoznałem. Och, Kakashi! Jaki ty jesteś podobny do swojego ojca … Zresztą poczuciem humoru też mu dorównujesz … Tak łatwo Was rozgryźć. Tak, poznałem go. – powiedział zanim Hatake zdążył mu przerwać. – Byłem z nim nawet na kilku misjach. Ech … Dobre to były czasy … Ale nieważne. Przecież nie o tym mieliśmy rozmawiać … Tak więc nazywam się Shinga i owszem należałem kiedyś do tej „organizacji” – pogardliwie wypluł to słowo – która nosi wdzięczną nazwę Wioski Liścia.

- Dlaczego? – spytał krótko.

- Dlaczego? Pytasz dlaczego odszedłem? To proste. Inni nie potrafili docenić mojego potencjału. Moich genialnych badań nad nową techniką. Uznali ją za … zbyt niebezpieczną. Niemoralną. Bali się mnie. Dlatego musiałem zniknąć – odpowiedział ze stoickim spokojem patrząc ponad ramieniem białowłosego. – Doshin! Rusz ten swój tłusty tyłek i zajmij się tym, który kona jeszcze w trawie – rzucił ze złością.

- Tak jest szefie – wysyczał przez zaciśnięte zęby niski shinobi, po czym ruszył w danym kierunku.

- Chyba nie jesteś tak głupi, aby sądzić, że Wam na to pozwolę – oznajmił wojowniczo siedemnastolatek.

- Ech … Szkoda. Tak przyjemnie mi się z tobą rozmawiało. Nie chciałbym Cię już zabijać, no ale cóż … Jak wolisz … - powiedziawszy to zaczął tworzyć pieczęci.

Kakashi tylko uśmiechnął się złośliwie i czekał na ich ruch. Przerzucił przez plecy Doshina, blokujący przy tym pięść Shingi. Chłopak w zielonym stroju jęknął głośno, lecz nie pozostał mu dłużny. Po chwili w prawym udzie Kakashiego tkwił głęboko wbity kunai. Białowłosy syknął z bólu i odwzajemnił się mocnym kopniakiem w głowę. Doshin osłonił się ręką, ale nie zauważył wybiegającego z pobliskich krzaków ogromnego, czarnego buldoga. Po chwili na jego prawej ręce zawisł Bull. Nukenin wrzasnął głośno i próbował pozbyć się natrętnego zwierzęcia. Hatake w tym czasie obrócił się do starszego mężczyzny. Lecz nigdzie go nie było. Nagle ze strony lasu zaczęły dochodzić odgłosy zbliżającej się dużej grupy ludzi. I w końcu go usłyszał.

- Tędy! Szybko! Mamy przewagę! Są wymęczeni!

Zaklął w myślach. Zerknął przelotnie na przyjaciół. „Byk” dalej walczył zaciekle z nieprzytomnym „Rysiem”. Na pobliskiej wysepce leżał rozgorączkowany „Lampart”. Ogólnie ich sytuacja nie przedstawiała się najlepiej. Próbował zebrać myśli, lecz zmartwienia wzięły górę. Na dodatek zaczęły mu się przypominać sceny z dawnej misji w tym kraju. „Nie! Tym razem tak nie będzie! Nie pozwolę nikomu zginąć! Nie, gdy ja tu dowodzę!”. Usłyszał cichy skowyt. To Bull zaczął przegrywać z silniejszym przeciwnikiem. Ruszył na Doshina. Ten uśmiechał się głupio podnosząc do góry poturbowanego psa jako swoje trofeum. Jego oczy same mówiły: „Wygrałem. Wygrałem Kakashi! Oni zaraz tu będą. Dobrze o tym wiesz. A wtedy … A wtedy TY nie będziesz już miał szans na ucieczkę …”. Bull zniknął w gęstym białym dymie. Hatake z zimną bezwzględnością atakował roztrzepanego młodzieńca. Już po chwili zdobył znaczącą przewagę. Pomimo ran pobiegł z prędkością światła w jego stronę kumulując niebieską błyskawicę w lewej ręce. W ostatnim momencie wyminął śmiertelny cios skierowany w jego kierunku i przebił serce przeciwnika. Gęsta posoka rozlała się po całym jego ubraniu. Nie przeszkadzało mu to. Wręcz przeciwnie. Sprawiło pewnego rodzaju przyjemność. Ucieszyło go. Przerażające były te myśli, lecz zostały szybko stłumione przez narastający gniew. Tak … ANBU zmieniało ludzi … Z pewnością diametralnie ich zmieniało …

Oparłszy ręce o kolana wykonał kilka wdechów i spojrzał na swoją ofiarę. Wyrwał się z amoku, który ogarnął go po zniknięciu Shingi. Co … Co się ze mną stało?! I dlaczego …? Dlaczego Doshin leży przede mną … martwy … Czy …? Czy ja to zrobiłem? Czy naprawdę potrafię w tak bestialski sposób zabić …?”.

- Ruszać się! Jeszcze tylko kawałek – głosy były coraz bliżej.

Przeszukał pobieżnie kieszenie Doshina, ale nic w nich nie znalazł. Gdy już miał wrócić do swojej drużyny, to jego uwagę zwróciła mała fiolka leżąca w trawie, a tak właściwie to co z niej zostało. Zapakował ją ostrożnie do kieszeni, aby poddać do analizy znajdującą się w niej resztkę nieznanej substancji. Zerknął jeszcze na ciało leżące w trawie i czym prędzej popędził pomóc „Bykowi”. Znalazłszy się przy nim użył swojego sharingana na „Rysiu”. Ten natychmiast się opamiętał i rozejrzał się zdezorientowanym wzrokiem po okolicy. Chciał już zadać jakieś pytanie, ale Kakashi bezceremonialnie mu przerwał mówiąc tylko: „Później!”.

Ruszyli pędem w stronę malutkiej wysepki. Kakashi i „Byk” podnieśli nieprzytomnego „Lamparta” i rzucili się do ucieczki. Po pięciu minutach zaczęli jednak tracić nadzieję. Krzyki było słychać coraz głośniej. Pościg niemal deptał im po piętach. Na nic zdały się zakładane w pośpiechu pułapki. Stracili tylko cenny czas.

- To nie ma sensu … Nie uciekniemy … - westchnął Kakashi. – „Byk”! Weź „Lamparta” i uciekaj dalej. Spróbujemy Ci dać trochę czasu.

- Ale dlaczego ja? Sam zaraz tu zejdziesz bez niczyjej pomocy!

- Zamknij się i idźże już! – rozkazał kategorycznie Hatake. – Jesteś z nas najsilniejszy, więc jako jedyny powinieneś dać sobie radę z niesieniem jego samemu.

„Byk” obrócił się ostentacyjnie i pobiegł przed siebie z „Lampartem” przerzuconym jak worek kartofli przez plecy. „Ryś” uśmiechnął się delikatnie na ten widok, lecz natychmiast spoważniał.

- To co teraz Kapitanie?

- Hmm … Teraz … Teraz przygotujemy naszym gościom nieprzyjemną niespodziankę. Chodź!

Przygotowania trwały tylko chwilę. Nie mieli czasu co prawda na sprawdzenie wszystkich pułapek, ale nie zbyt się tym przejmowali. Już po kilku minutach dostrzegli przedzierającą się przez drzewa grupę, co najmniej 20 chuninów.

- Hoho – zagwizdał w podziwie „Emo”.

- Sporo ich – zgodził się Hatake. – Dobra „Rysiu”. Na mój sygnał … TERAZ! – ryknął, gdy pierwsza czwórka shinobich zjawiła się w zasięgu ich broni.

Na niczego nie spodziewających się mężczyzn poleciała salwa kuli ognia. W tej samej chwili na niebie pojawiło się stado czarnych kruków. Posypał się deszcz piór. Ninja patrzyli jak oczarowani na opadające z góry pierze. Po chwili kruki zamieniły się w shurikeny. Te spadły na oddział wroga ze złowieszczym świstem.

- Haha! Udało się! 4-ech mniej!

- Nie ciesz się tak. Spójrz lepiej tam! – wskazał na coraz bardziej powiększającą się armię shinobich. 10 … 20 … 30 … 40! … Naliczył 45 ninja! 45!

- Dobra czas na plan B. Mam nadzieję, że zdążyłeś już jakiś wymyślić, no nie – wyszczerzył się „Ryś”. Nawet w ciężkich sytuacjach zachowywał swoje beztroskie podejście do świata. Kakashi jednak nie miał czasu, aby zastanawiać się nad podejściem do świata jego przyjaciela, ponieważ po chwili nad jego głową przeleciała ostra katana. Chwilę potem obcy ninja zranił głęboko w bok „Rysia”. Ten odwzajemnił się szybkim pchnięciem swojego tanto w szyję przeciwnika. Gdy shinobi padł martwy na ziemię, wyskoczyli ze swojej kryjówki i rzucili się do ucieczki, uaktywniając wcześniej wybuchową niespodziankę.

Po niecałych 30 sekundach rozległ się donośny huk. „Jak widzę „Wilk” i „Ryś” świetnie się tam bawią … Muszę się pośpieszyć!” – pomyślał „Byk” zakładając ostatnią wybuchową notkę.

Biegli już od dłuższego czasu, a pościg dalej dzielnie deptał im po piętach. Oczywiście mały „prezent”, który sprawili im opóźnił trochę ich tępo i uszczuplił szeregi, lecz narastające zmęczenie dało wreszcie o sobie znać. Przez to oboje ledwo trzymali się na nogach, nie mówiąc już o ciągłym biegu. Gdy stracili prawie nadzieję, to w oddali dostrzegli nagły błysk. Powtarzał się regularnie w odstępie 6 sekund. „Byk!”. Z nowym zapasem sił dotoczyli się do odpowiedniego miejsca. Obok nich pojawił się dobrze umięśniony mężczyzna w masce zwierzęcia.

- Co z Wami? Wyglądacie tragicznie.

- Odwal się – mruknął pod nosem fioletowo-włosy. – Ty nie musiałeś walczyć z prawie pięćdziesiątką wrogów, więc się lepiej nie odzywaj.

- Z iloma? Żartujesz chyba … Nie?

- Niestety tym razem nie. Udało Ci się to zrobić? – zapytał Kakashi.

- Oczywiście. Wszystko jest już gotowe.

- Dobrze … Nadchodzą …

- Idźcie! – zawołał nagle „Byk”. – Poradzę sobie z tym. Nie martwcie się. I tak już wiele nie zdziałacie. Ledwo trzymacie się na nogach …

- Nie! Przecież Cię tu nie zostawimy – wykrzyczał „Ryś”.

- Nie pozwolę, aby kolejny mój towarzysz zginął na misji, którą dowodzę.

- To nie ma nic do rzeczy – uciął krótko. – „Lampart” może w każdej chwili zginąć z utraty krwi. Musi szybko dostać się do szpitala. Lecz najpierw trzeba ich powstrzymać. Wszyscy wiemy, że jest to misja samobójcza, lecz jestem gotów się poświęcić dla dobra Wioski. W końcu nie ma dla ninji bardziej wymarzonej chwili śmierci niż na misji. „Wilku”, to prawda jesteś Kapitanem, więc powinienem słuchać twoich rozkazów, jednak tym razem muszę odmówić. Już prawie tu są! Idźcie do cholery! – powiedziawszy to, popchnął ich za siebie i błyskawicznie utworzył magmową ścianę.

- „Byk”!

- Miło było Was poznać. Żegnaj Ryuki. Dobrze się z tobą pracowało Kakashi Hatake …

- Yuichiro …!

- No nie wierzę. Nie udawajcie tylko, że aż tak Wam na mnie zależy – uśmiechnął się krzywo „Byk”. Wybaczcie, lecz muszę zająć się teraz walką. Powodzenia …

- Yuichiro … Nigdy Cię nie zapomnę …

Z bólem serca obrócili się plecami do magmowej ściany, wzięli na ramiona „Lamparta” i ruszyli w drogę. Nie oglądając się za siebie, biegli przez niekończący się las. Po kilku minutach przestały do nich docierać odgłosy walki. Podróż mijała w milczeniu. Żaden z nich nie potrafił wydobyć z siebie choćby słowa. Nawet podczas postojów zdobywali się tylko na kilka wyrazów.

O zmroku przekroczyli granicę z Krajem Ognia. Byli uratowani … „Lecz za jaką cenę …”. Pomimo wyczerpania biegli dalej.

Z „Lampartem” było coraz gorzej. Nasiliła się gorączka, a rana zaczęła ropieć. Przed wschodem słońca nastąpił też szczękościsk i drgawki. Musieli się spieszyć. Najpewniej wdał się tężec. Problem jednak tkwił w dalszym transporcie przyjaciela. Przez ciągłe, niespodziewane ataki nie mogli go dalej nieść. Do Konohy zostało im mniej więcej pół dnia drogi, ale tym tempem dotarliby tam za tydzień.

- Kurde! „Wilku”! Co teraz?!

- Ech … Sam nie wiem … To nie ma sensu … Nie zdążymy … Chyba, że … - dostał nagłego olśnienia.

Ugryzł się w palec i przywołał stado psów ninja. Razem z „Rysiem” zmontowali prowizoryczne sanie, na których umieścili „Lamparta”.

Teraz mogli o wiele szybciej dostać się do Konohy. Jednakże … Zaczęło się to niecałe 5 km od murów wioski. Nastąpiło tak nagle … Tak niespodziewanie …

Wystąpił kolejny atak. Tym razem jednak był dużo poważniejszy. „Lampart” zaczął się tak trząść, że zleciał z noszy i na nowo otworzył głęboką ranę. Krew popłynęła wartkim strumieniem ze skaleczenia. Gorączka coraz bardziej wzrastała. Każdy mięsień był napięty do granic możliwości. Kakashi nie miał wątpliwości, że właśnie rozpoczęło się ostatnie stadium choroby.

- Za późno … - powiedział grobowym tonem i opadł na kolana w kałużę błota. – Kurwa! Znowu to samo … Czemu to zawsze przytrafia się mnie … (tak, dobrze myślicie. Kakashi ma doła … Zresztą to chyba nic nowego xD)

„Ryś” nic nie odpowiedział tylko podbiegł do „Lamparta” i próbował zatamować krwawienie. Oczywiście nic to nie dało. Po chwili serce czerwonowłosego stanęło. Pomimo resuscytacji nie zaczęło bić ponownie … „Lampart” odszedł …

W smętnych nastrojach urządzili krótki pogrzeb przyjacielowi. Po skończonej uroczystości ruszyli powoli w stronę bramy głównej Konohy.

- Wracają!

- Ej! Czekaj! Przecież wyruszyli w czwórkę! Gdzie dwaj pozostali?

- Spójrz tylko na nich. Ledwie żyją … Może coś im się stało …

Trójka shinobich z Wioski Liścia podbiegła do Kakashiego i Ryukiego.

- Wezwij natychmiast medyka!

- Tak jest!

- Wszystko w porządku? Co Wam się stało?

- Długa historia – powiedział wymijająco Hatake, po czym rozkazał. – Zajmijcie się nim.

- Ale „Wilku” ty też potrzebujesz pomocy … - zaczął jeden z strażników przy bramie.

- Nic mi nie jest … - odpowiedział Kakashi i zniknął w chmurze dymu.

- „Wilku”! Wracaj tu natychmiast – wrzasnął chunin.

Białowłosy dowlókł się na małe wzgórze, gdzie znajdował się domek położony na skraju lasu. Trzymając się lewą ręką za zranioną klatkę piersiową, otworzył furtkę i dokuśtykał do drzwi. Wpadł do środka, po czym upadł na kanapę. Jęknął i zawołał Anko. Po chwili z góry szybko zbiegła fioletowo-włosa kunoichi i krzyknęła przerażona:

- O Matko Boska! Kakashi! Coś ty do cholery zrobił?!

- Byłem na misji. – wyjęczał.

- Co się stało?! Jesteś cały zakrwawiony! Mogło się wdać zakażenie! Musisz jak najszybciej iść do szpitala! Co ty tu jeszcze robisz?!

- Nie. Żadnego szpitala – kategorycznie zaprzeczył.

- Idioto! Nie sprzeczaj się ze mną!

- Nie pójdę do szpitala Anko – twardo stwierdził Hatake. – Nigdy nie ufałem lekarzom. Za bardzo wszystko komplikują. Naciągają. Uważają, że mają władzę nad człowiekiem, który jest ich pacjentem, często traktują go, tak jakby był skazany na ich łaskę bądź niełaskę. Dlatego nienawidzę szpitali.

- Dobrze, już dobrze. Spokojnie - ostentacyjnie przewróciła oczami. - Ale to nie zmienia faktu, że trzeba do oczyścić. Pójdę po potrzebne rzeczy.

Po kilku sekundach była już z powrotem  z kupką bandaży i gazików, antyseptycznymi środkami oraz miską z zimną wodą.

- No dalej. Na co czekasz? Ściągaj to zakrwawione ubranie.

Kakashi obdarzył ją dziwnym spojrzeniem, jednak posłusznie wykonał rozkaz. Gdy ściągnął z siebie kamizelkę ANBU oraz granatową koszulkę, Anko nie powstrzymała delikatnego rumieńca, który pojawił się na jej twarzy. Otóż przed nią stał nagi do połowy facet (nie licząc wiecznie zasłaniającej połowę twarzy maski) z, no co tu dużo mówić, bardzo dobrze rozbudowaną klatką piersiową. Jego mięśnie brzucha tworzyły tak zwany piękny „sześciopak”. Jedyną skazą na jego ciele była brzydka szrama przebiegająca od prawego mięśnia piersiowego większego aż do 7 żebra położonego po lewej stronie. Na jej widok syknęła głośno, po czym wzięła się do roboty. Rana, która wcześniej pokrywał strup została rozerwana przez lekkomyślne zachowanie Kakashiego. Dlatego kunoichi zaczęła od obmycia zranionego miejsca. Następnie zdezynfekowała skaleczenie i obwiązała mocno bandażem. Zadowolona z efektów swojej pracy uśmiechnęła się szeroko do białowłosego.

- No i jak? Lepiej?

- Szczerze? Nie – powiedział poważnym tonem, ale zaraz wyszczerzył się radośnie. – Spokojnie. Żartowałem tylko.

- No ja mam nadzieję – wysyczała przez zęby i dźgnęła go „przypadkowo” w brzuch.

- Aua! Mogłabyś być bardziej delikatna – skarcił ją łapiąc za nadgarstek. Dziewczyna wyrwała się z jego uścisku, robiąc przy tym piruet. Nie wyszło to jednak tak zgrabnie jak miało. W trakcie obrotu potknęła się o rąbek dywanu i upadłaby na ziemie, gdyby nie błyskawiczna reakcja Hatake. Tym sposobem fioletowo-włosa chuninka znalazła się w ramionach białowłosego. Spojrzała zaskoczona w jego czarne, prawe oko. Stali tak przez chwilę, tylko patrząc sobie w oczy, ale romantyczną scenę przerwało natarczywe pukanie do drzwi. Pierwszy otrząsnął się Kakashi i wypuścił zmieszany dziewczynę ze swoich ramion, po czym pobiegł otworzyć drzwi. W połowie drogi zorientował się jednak, że ma na sobie tylko spodnie, więc założył na siebie leżącą na kanapie koszulkę.

- Kakashi Hatake! Jesteś zmuszony pójść z nami! – powiedział jakiś wysoko ustawiony członek ANBU.

- Ech … nawet chwili spokoju mi nie dacie, co? – zapytał nie oczekując nawet odpowiedzi. – Dobra już idę … Jezu, spokojnie … Nigdzie Wam przecież nie ucieknę …

- Gdzie go zabieracie? – zapytała zatroskana Anko.

- Nie mogę powiedzieć.

- Ale on musi iść do szpitala. Natychmiast!

- Niestety dostałem wyraźne rozkazy, które mam obowiązek wypełnić. Po wykonaniu zadania obiecuję, że Pan Hatake dostanie odpowiednią opiekę medyczną.

- Poinformujecie mnie chociaż, kiedy będę mogła go odwiedzić?

- Oczywiście. Gdy tylko lekarze pozwolą, to poślę po Panią kogoś.

Anko nic z tego nie rozumiała. Spojrzała zdziwiona na białowłosego, ale ten tylko wzruszył ramionami. Po chwili jednak ewidentnie zbladł i zachwiał się lekko. Zapewne runąłby na ziemię, gdyby nie złapał się w ostatniej chwili framugi drzwi. Jego oddech gwałtownie przyśpieszył i stał się ciężki. Na czole natomiast pojawiły się kropelki potu.

- Kakashi? Wszystko okej?

Hatake nie odpowiedział tylko z głuchym trzaskiem zsunął się na ziemię …      

- Kakashi!

Po wyjściu członków ANBU Anko opadła ciężko na kanapę. Nie minęły jednak 3 minuty, a zaczęła ze zniecierpliwieniem chodzić tam i z powrotem po pokoju. Nie umiała usiedzieć w miejscu. Zajrzała na moment do pokoiku Naruto i wróciła do salonu. Już po chwili zaczęła ze zdenerwowania obgryzać paznokcie i ponownie chodzić w kółko. Skarciła się za ten natrętny odruch i usiadła w fotelu. W celu oderwania się od rzeczywistości zabrała się za czytanie ulubionej lektury. Nic jednak nie rozumiała z książki, bo jej myśli krążyły wokół zupełnie innego tematu. „Co z Kakashim?! Gdzie go zabrali?! O co chodzi z tymi tajemnicami?”. Nagle rozległ się cichy dzwonek do drzwi. Anko zerwała się gwałtownie i pobiegła wpuścić gościa do środka. Była to jednak tylko Kurenai. Westchnęła cicho i przywitała się z przyjaciółką.

- O! Kurenai, witaj.

- Anko! Słyszałam, że Kakashi już wrócił! To prawda? Był tu?

- Tak, był, lecz nie zagościł długo – zaczęła opowiadać, pod pytającym wzrokiem koleżanki.

- Hmm … Kurczę, nie wiem gdzie mogli chcieć go zabrać. Nieważne. Chodź, przecież nie będziesz tak tutaj siedzieć i się zamartwiać. Musi na pewno być teraz w szpitalu – nie pytając jej nawet o zdanie, złapała jej rękę i pociągnęła do drzwi.

- Czekaj! A co z Naru?

- Ach! Jaka idiotka ze mnie! – klepnęła się w czoło i utworzyła jednego klona. – Zaopiekuj się nim do naszego powrotu – rozkazała i poszła na dwór.

Anko nerwowo dreptała za starszą koleżanką. Po drodze rozmawiały o głupotach, by zająć czymś niespokojne myśli. Gdy dotarły pod szpital, niepewnie weszły do środka i podeszły do pielęgniarki siedzącej za ladą.

- Ekm! Przepraszam. Wie może Pani czy znajduję się tutaj niejaki Kakashi Hatake? – zapytała uprzejmie czerwonooka.

- … Kakashi Hatake … Już sprawdzam … Mam! Znajduje się na … 2 piętrze. Sala 204. Jednak nie możecie na razie tam wejść. Przykro mi. Jego stan jest zbyt ciężki.

Anko zakryła sobie usta, aby nie krzyknąć. Czarnowłosa spojrzała na nią ze zrozumieniem i podziękowała pielęgniarce. Ruszyły na wskazane piętro. Zatrzymały się przed odpowiednią salą i usiadły na pobliskiej ławce. Denerwującą ciszę przerywało systematyczne stukanie zegarka. 16:10 … 16:11 … 16:12 … Kunoichi liczyły w myślach czas … Gdy po 20 minutach podszedł do nich granatowo-włosy mężczyzna, obie podskoczyły.

- Do kogo Panie się wybierają? – zapytał lekarz.

- K – Kakashi … To jest do Kakashiego Hatake – wyjąkała Anko.

- A! To wy jesteście tymi dziewczynami! Możecie już wejść. Co prawda aktualnie śpi, lecz niedługo powinien się obudzić. Tylko spróbujcie zbytnio nie hałasować. Musi się dobrze wyspać. Jest wyczerpany …

- Dziękujemy.

Kurenai uchyliła ostrożnie drzwi, przepuściła Anko w przejściu i weszła za nią do środka. Na szpitalnym łóżku leżał pogrążony we śnie białowłosy shinobi. Jego dolną połowę twarzy dalej zasłaniała maska, ale mogły za to dobrze przyjrzeć się bliźnie przechodzącej przez lewe oko.

- Jak on uroczo wygląda, gdy tak śpi – wyszeptała fioletowo-włosa.

Kurenai nie mogła się z nią nie zgodzić. Srebrne kosmyki włosów delikatnie łaskotały jego spokojną twarz. Lewa ręka bezwładnie zwisała znad krawędzi materaca, a lekko rozchylone usta, które widać było jako uwypuklenie na masce, świadczyły o głębokim i miłym śnie.

Kunoichi usiadły na krzesłach ustawionych przy łóżku i zaczęły prowadzić cichą rozmowę. Siedziały razem do wieczora. Kakashi jednak dalej spał, więc Kurenai pożegnała się z przyjaciółką i wróciła do domu. Anko pozostała przy chorym i dzielnie próbowała nie zasnąć …

Obudziło ją nagłe poruszenie. Gwałtownie poderwała głowę znad materaca i rozejrzała się niepewnie po sali. Zaczęło już świtać. Przez półprzymknięte żaluzje wpadały do środka pierwsze promyki porannego słońca.

Z jękiem pomasowała bolący kark i spojrzała na mężczyznę w momencie, gdy ten otwierał oczy. Z wyrazem kompletnego niezrozumienia na twarzy patrzył się w jej stronę. Po kilku sekundach zaczął wybudzać się z letargu i na jego ustach pojawił się ironiczny uśmieszek.

- Tylko mi nie mów, że siedziałaś tu przez cały czas …

- Kakashi! Ja …

- Ech, nawet się nie tłumacz … Przecież widzę w jakim stanie są twoje włosy … - Anko obdarzyła go morderczym spojrzeniem – No cóż … Muszę więc podziękować za to, że się o mnie tak bardzo martwisz – dokończył ze śmiechem.

- Idiota … - mruknęła pod nosem. – Jak się czujesz?

- Oprócz tego, że wszystko mnie boli i ledwo mogę się poruszać … Znakomicie …

- Po co ten sarkazm od razu …

Ich wymianę zdań, która zapewne za niedługo przerodziłaby się w kłótnie, przerwało delikatne stukanie do drzwi. Po chwili do sali wszedł owy granatowo-włosy lekarz, który wcześniej udzielił jej i Kurenai pozwolenia na odwiedziny. Uśmiechnął się lekko i podszedł do rannego. Po obejrzeniu wszystkich ran, z zadowoleniem stwierdził, że pacjent ma się coraz lepiej. Oznajmił również, iż skutki uboczne jak otępieni czy bóle mięśni powinny przejść po kilku godzinach. Na pytanie kiedy Kakashi będzie mógł wyjść do domu odpowiedział, że najpewniej za jakieś 2-3 dni. Pożegnał się uprzejmie i na zakończenie dodał, że ktoś chcę się z joninem widzieć.

Spojrzeli na siebie wzruszając ramionami i czekali na przyjście gościa. Po kilku minutach w drzwiach pojawił się wysoki, czarnowłosy mężczyzna.

- Asuma! – zawołali jednocześnie.

- Hej Anko! Witaj stary! Widzę, że nieźle Cię urządzili. Więc to prawda. Nie chciałem wierzyć, gdy podjarany Aoba mi o tym opowiadał.

- Ano prawda. Ech, gdybyś wiedział co się stało … Ale to długa historia, a z tego co widzę to chyba Ci się spieszy …

- Ach! Oczywiście jak zwykle spostrzegawczy – uśmiechnął się szczerze i kontynuował. – Masz rację.  Zaraz wyruszam, dlatego chciałem się wpierw pożegnać – podszedł do kunoichi i wyściskał ją w przyjacielskim uścisku. Anko pocałowała go w lewy, lekko zarośnięty policzek i spróbowała uśmiechnąć się przez łzy, które już zdążyły zmoczyć mu całą koszulę.

- No już. Spokojnie. Przecież wrócę tu jeszcze – pocieszał ją śmiejąc się radośnie. – Żegnaj stary – podszedł do Kakashiego. Uścisnął mu mocno dłoń i poklepał po ramieniu. Hatake lekko się skrzywił z bólu, który wywołał ów ruch.

- Kiedy masz zamiar powróć – zapytał z trudem kryjąc smutek.

- Hmm … Mówiłem Ci już, że jeszcze o tym nie myślałem, ale sądzę, że maksymalnie za jakieś eee … - szybko przeliczył w pamięci. – 4-5 lat …

- Co?! Chcesz mi wmówić, że sobie znikniesz na tak długo?! Jaja sobie robisz?! – wybuchowy charakter Anko zaczął przejmować inicjatywę nad smutkiem. 

Kakashi rzucił Sarutobiemu ostrzegawcze spojrzenie mówiące: „Nie wkurzaj jej lepiej”. 

- Ee … No widzisz Anko … - zaczął niepewnie Asuma. – Chciałbym trochę zwiedzić świata. Pragnę podróży. Przygód. Poza tym nie mogę już dłużej wytrzymać z ojcem. Zbyt się różnimy. Choć może jest na odwrót. Może nasze kłótnie wynikają z takiego samego charakteru, a innych ideałów. Nie wiem … Dostałem też list od daiymo, który pragnie, abym dołączył do jego elitarnego oddziału.

- 12 Strażników Ninja? – Anko z niedowierzaniem spojrzała na kumpla. – Masz zamiar służyć w tej stukniętej organizacji?

- Och! Nie przesadzaj. To, że ktoś ma innego poglądy wcale nie znaczy, że od razu jest dziwny. Ja na przykład uważam, że ich cel jest słuszny. Ale to przecież nie czas na takie dyskusje … Tak więc trzymajcie się! Zdrowiej Kakashi! A no i powodzenia w wychowywaniu Naruto … Być może kiedyś wpadnę Was odwiedzić. Na razie!

- Udanej podróży!

- Uważaj na siebie Asuma …

Po pożegnaniu się z przyjacielem, Anko oznajmiła, iż musi odwiedzić małego, którego zostawiła pod opieką klona Kurenai. Gdy wyszła, Kakashi przeciągnął się i spróbował wstać. Zajęło mu to trochę czasu, lecz w końcu udało mu dostać się do drzwi. Wziął ze sobą kule i pokuśtykał długim korytarzem. Wiedział, że gdzieś tu musi znajdować się „Ryś”. Podchodził do każdych drzwi i zaglądał przez niewielkie, okrągłe okienko do środka. Większość pomieszczeń była pusta. Tylko w 3 leżeli jacyś starcy. „Może jednak przenieśli go na inne piętro?” – zaczynał tracić nadzieję na znalezienie towarzysza. Gdy doszedł do ostatnich drzwi, uśmiechnął się triumfalnie. Na łóżku leżał fioletowo-włosy chłopak czytający codzienną gazetę shinobich. Gdy Kakashi wszedł do sali, uśmiechnął się radośnie.

- Kapitanie!

- Och, proszę Cię. Przestań mnie tak nazywać. Nie mam nawet 18-stki, a czuję się przez to jakbym był dobrze po trzydziestce – powiedział na wstępie.

- Haha! Jak widzę humor Ci dopisuje. Widziałeś się już z Zoe?

- Nie. Jest jeszcze tutaj?

- Leży w Sali 307. Chciała się z tobą widzieć. Coś mi się wydaję, że wiem czemu – dodał z tajemniczym uśmiechem. – Ach! Kakashi. Jakie ty masz szczęście. Lecą na ciebie wszystkie kobiety … Nawet nie musisz nic robić.

- Heh, przesadzasz … No najwyżej tylko kilka … Ech … no dobra … większość (ach ta skromność xD). W każdym razie, jak się czujesz?

- Oj, nawet nie najgorzej. Bok mnie co prawda przeraźliwie boli przy każdym ruchu, ale tak poza tym jest w miarę okej.

- Wybacz mi za tą ostatnią misję. Zachowałem się jak idiota posyłając Cię samego na niego. Nie mam prawa nazywać się kapitanem …

- No nie! Nawet mi nie gadaj, że masz zamiar się mi tu teraz wyżalać. Idź lepiej do „Sowy” jeśli chcesz to robić. Jestem pewny, że chętnie Ci poprawi humor.

- Ryuki! Zwariowałeś?! Boże! O czym ty myślisz?! Ja się z nią tylko przyjaźnie!

- Hehe … może ty tak uważasz, lecz sądzę, że ona traktuje to bardziej poważnie …

- Wydaje Ci się – prychnął białowłosy.

- Idź już a nie jęcz mi tu – zaśmiał się złośliwie.

Kakashi wyszedł z pomieszczenia, rzucając na pożegnanie mordercze spojrzenie przyjacielowi i powędrował na 3 piętro budynku. Stanąwszy pod wskazaną salą zerknął do środka i zobaczył leżącą na łóżku z nogą uniesioną do góry dziewczynę o prawie białych włosach. Zapukał i wszedł do środka po usłyszeniu krótkiego: „Proszę”.

- Witaj Zoe!

- Kakashi? Wszystko w porządku? Słyszałam o waszej misji. Przykro mi …

- A nie powinno. To wszystko moja wina … Ech … Nieważne … Nie sądziłem, że tak ucieszę się, że nie poszłaś na nią. Nigdy bym sobie nie wybaczył, gdyby coś ci się stało … Co z nogą? – zapytał, aby zmienić niezręczny temat.

- Coraz lepiej. Naprawdę. Za niedługo pozwolą mi wyjść do domu. Na razie jednak muszę pożegnać się z wszelkimi misjami.

- Jak to się w ogóle stało? „Ryś” niewiele mi powiedział …

- Po naszej wieczornej kolacji w drodze do domu spotkałam jakiegoś strasznie nawalonego blondyna. Zaczął się narzucać, więc zaczęłam biec. W pewnym momencie potknęłam się o jakiś korzeń i wylądowałam tak niefortunnie, że złamałam nogę. Na szczęście kość nie przecięła skóry, więc powinna się niedługo zrosnąć … - usłyszeli ponowne pukanie do drzwi. – Proszę!

Do sali wszedł ten sam ciemnowłosy lekarz. Zobaczywszy Kakashiego zdębiał i opieprzył go za jego lekkomyślność i głupotę. Podawszy porcję leków Zoe chwycił jego ramię i zaprowadził do odpowiedniej sali. 

Kakashi wyszedł ze szpitala po 2 dniach. Pierwsze co zrobił, to udał się do gabinetu Trzeciego.

- Dzień dobry Czcigodny.

- Och, Kakashi! Jak się czujesz?

- Dziękuję za troskę. O wiele lepiej.

- A co z twoim raportem. Wybacz, że Cię poganiam, lecz mamy duże zaległości …

- Właśnie przyszedłem tu w tym celu …

I opowiedział Hokage całą historię. Ten ani razu mu nie przerwał i cierpliwie czekał do końca. Po usłyszeniu całego opowiadania zastanowił się na moment i odpowiedział:

- Kakashi. Zrozum, że to nie twoja wina …

- To jest całkowicie moja wina – przerwał mu. – Byłem taki naiwny, że zaufałem „Lampartowi”. Przecież widziałem jak bardzo podekscytowany był tą walką z wrogiem. Ech … jakim ja jestem idiotą … Popełniłem tyle błędów, a dalej się niczego nie nauczyłem.

- Chłopcze. Przestań. Nie przeczę, że postąpiłeś kilka razy naprawdę bezmyślnie, lecz w końcu nikt nie jest idealny. Każdy popełnia błędy. Najważniejsze to umieć je wychwycić i się na nich uczyć. Zapamiętaj to sobie. Przecież nie winię Cię za niewykrycie tężca u „Lamparta” czy niepowstrzymanie „Byka” przed jego „odważnym” czynem. Odwaga bardzo często może przyćmić czyjąś głupotę, lecz należy pamiętać, że pomiędzy tymi pojęciami jest tylko bardzo wąska granica, którą łatwo przekroczyć … W każdym razie muszę powiadomić Cię, że od czasu twojego wyjścia na tą niefortunną misję straciliśmy całkowicie kontakt z „Tygrysem”. Dlatego też pragnę, abyś spróbował odnaleźć go wraz ze swoją drużyną. Powinniście najlepiej wiedzieć, gdzie on może się znajdować … Martwię się o niego. Ostatnio stał się jakiś nieobecny …

- Tak. Też to zauważyłem. No cóż Hokage-sama. Ja się będę zbierał. Dziękuję za informację i życzę miłego dnia.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Stał na szczycie wzgórza przestępując z nogi na nogę. Z niecierpliwością czekał na jakikolwiek sygnał od osoby, na którą czekał. Nagle na niebie pojawił się czarny kruk. „Nareszcie!”. Po chwili z jego grzbietu zeskoczył z gracją ninja szczelnie okryty czarnym płaszczem, pomimo prażącego coraz bardziej słońca.

- A jednak przyszedłeś. Nie wierzyłem, że zdecydujesz się na taką decyzję. Masz jaja koleś.

- To było dziecinnie łatwe. Nawet się nie zorientowali, gdy im go wykradłem. To żałosne, że ktoś taki jak oni śmie nazywać się ninją. Nic mnie już nie wiąże z tą wioską – powiedziawszy to zdjął swój ochraniacz na czoło i przekreślił znak Wioski Liścia.

- Trzymaj! Należy Ci się – czarnowłosy rzucił mu mały pierścień. – Skradzenie legendarnego miecza Drugiego Hokage i to w taki sposób, że nikt się nie zorientował jest nie lada sztuką. Wiesz co polubiłem Cię. Jak się nazywasz?

- Toshiro – powiedział zdejmując maskę w kształcie tygrysa. – Nazywam się Toshiro Uchiha.

- Kakuzo – uśmiechnął się z zadowoleniem. – Witaj w szeregach Akatsuki Toshiro Uchiha ...

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Białowłosy mężczyzna wszedł do baru, by schronić się przed deszczem. Zamówił butelkę sake i westchnął ze zrezygnowaniem. Podróżował już od ponad 2 tygodni, a dalej nie trafił na nikogo, kto słyszałby chociaż o „Brzasku”. Jego rozmyślenia o swoich niepowodzeniach przerwała cicha rozmowa z pobliskiego stolika. Wytężył słuch i oniemiał. Do jego uszu doleciały słowa o tajemniczych mężczyznach w czarnych płaszczach. Położył na ladzie pieniądze i zostawił niedopity napój. Podszedł do 2  zmęczonych robotników i powiedział:

- Bardzo przepraszam, ale czy Panowie właśnie nie rozmawiali o niejakiej grupie zwącej się Akatsuki?

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Kakashi w ANBU

Lampart

Byk

Tak moi kochani! Udało mi się wreszcie coś napisać. Naprawdę bardzo Was przepraszam, że tak długo musieliście czekać ... Lecz (Nie, nie zabijajcie mnie jeszcze! Pozwólcie się chociaż wytłumaczyć! xD) na początku miałam totalny brak weny. Raczej tak. Pomysł był, ale nie miałam pojęcia jak to ująć w słowa. Potem, gdy już na coś wpadłam to oczywiście było w cholerę rzeczy do zrobienia, więc kładłam się spać po północy, aby napisać choć jedno zdanie. A ten tydzień to była kompletna masakra. Jezu! Olimpiady! Pieprz** ... *** ... (fragment ocenzurowany ze względu na zbyt dużą ilość przekleństw w jednym zdaniu) ... kuratorium *** ... Wybaczcie. Nie mogłam się powstrzymać. Ale serio, masakra. Postanowili se podwyższyć poziom tak trzy krotnie, przez co zwaliłam totalnie biole (co prawda jeszcze nie znam wyników, ale wiem że to spiep*** ;(). Ach! Nieważne. Co się tu ja będę wyżalać ... Tak więc bardzo przepraszam, że dopiero dodaje to teraz, ale proszę o wyrozumiałość ...

Dobra. Koniec deprechy. Mam nadzieję, że rozdział się Wam spodobał. Jest taki trochę długi, ale liczę na to, że uda się Wam go przeczytać. Pragnęłam dodać trochę dramaturgii, ale pewnie mi się to nie udało ... Na koniec bardzo dziękuję za te wszystkie miłe komentarze, które bardzo poprawiły mi humor w tym okropnym okresie. Ach i jeszcze jedno! Rozdział pisany po nocach i dodany nawet bez sprawdzenia, bo nie mam siły, więc błędy poprawię rano...

Hmm ... Co tu by jeszcze ... A no tak! 

Jak zapewne większość z Was zauważyła wrzuciłam kilka nowych kawałków na blogu, które mam przynajmniej taką nadzieję, umilą Wam czas oczekiwania na nową notę. 

Co do nexta ... To ostatni fragment będzie z nim w dużym stopniu związany.

Jak się będzie nazywał nowy rozdział? Nie wiem xD. Zapewne "Przygody Jiraiyi".

A, no i na koniec pytanie dla Was: "Jak ma się nazywać Naruto?" oraz "Paringi - czyli kto z kim?". W tym drugim chodzi mi o to, że np. Kakashi z Anko (to chyba oczywiste, no nie xD) itd. Bardziej interesuje mnie tzw. "nowe pokolenie", no naprawdę nie mam głowy do takich rzeczy jak myślenie z kim zeswatać Naru ...

Tak więc żegnam Was tym optymistycznym akcentem i zachęcam do udzielania odpowiedzi!

Wasza padnięta willownight :*

Ps Zauważyłam, że muszę stanowczo ograniczyć używanie słowa: "po czym" xD ... Nie czepiajcie się! Pisałam to po północy! :D