Rozdział 4: Pierwsze święta

W pokoju rozległo się donośne kichnięcie. Anko obudziła się z niezadowoleniem, przeklinając pod nosem pogodę za oknem. Na dworze panowała zima. Niedawno spadł pierwszy śnieg, a ostatnimi czasy wiatr wiał niemiłosiernie przez całe dnie. Ponadto temperatura gwałtownie spadła w porównaniu do poprzedniego tygodnia. Oczywiście kunoichi ubierała się stosownie do warunków pogodowych, lecz nie uchroniło ją to od nieznośnego przeziębienia.

Zimny dreszcz przeszedł jej po plecach na samą myśl o rozpoczynającej się porze roku. Nienawidziła zimy. Ten śnieg, lód, chłód … Brrr … Osobiście wolałaby spędzić cały dzień na przesiadywaniu w ciepłym domu, grzejąc się przy kominku. Obowiązki jednak wzywały … A mianowicie cały stos raportów do posegregowania. Z jękiem podniosła się do pozycji półleżącej. W tym momencie zadzwonił budzik. Złapała się za pulsującą głowę i rzuciła poduszką w szatańskie urządzenie. Pech chciał, że trafiła tak niefortunnie, iż nieszczęsny przedmiot spadł na podłogę i z głośnym brzdękiem rozleciał się na części pierwsze. Zaklęła głośno i ponownie opadła na poduszki. Nie miała sił. Nie, dzisiaj nie wstaję – postanowiła i z błogim westchnieniem zaczęła radować się przyjemną ciszą, która osłabiła trochę dzisiejszą migrenę. Przykryła się szczelniej kołdrą i przewróciła na drugi bok. Niedane jej jednak było długo cieszyć się ze spokoju panującego w pokoju. Po chwili „ktoś” zastukał lekko do drzwi i nie czekając na odpowiedź wszedł do środka. Naturalnie był to Kakashi. Któż by inny? No chyba nie kilkumiesięczny Naruto?  

- Anko? Usłyszałem jakiś straszny huk, więc postanowiłem wejść. A tak poza tym, to nie powinnaś już przypadkiem wstawać? Jest po szóstej.

- Da...j m…i spo…kój… - wyjęczała.

- Słucham? Wybacz nie zrozumiałem.

- Zostaw mnie – powiedziała tym razem trochę bardziej wyraźnie. – I mów z łaski swojej ciszej.

- Coś nie tak? – zapytał z troską w głosie.

- A jak sądzisz?! – wysyczała nakrywając sobie głowę kołdrą.

- Nie wiem. Ty mi powiedz – zaczął się z nią droczyć i podszedł do okna. Rozsunął szybko zasłony, wpuszczając do środka pierwsze promienie słońca oraz uchylił delikatnie okno.

- Zamknij to! – Spod warstwy pierzyny rozległo się stłumione stęknięcie.

- Za chwilę – stwierdził i ze złośliwym uśmiechem zrzucił z niej kołdrę. – Czas wstawać Śpiąca Królewno.
- Odwal się – burknęła pod nosem i objęła kolana rękami w celu podwyższenia trochę temperatury swojego ciała.

- No już, już. Raporty nie będą przecież czekać w nieskończoność – zachęcił ją ledwo powstrzymując się od śmiechu.

- Bardzo mnie zmotywowałeś – mruknęła obrażona Anko. – Daj mi spać. Idź pomęczyć lepiej kogoś innego.

- Och, nie chce ci nic mówić, ale w tym domu, oprócz nas, znajduje się tylko Naruto, więc to raczej odpada – odparł, radośnie dźgając ją w brzuch.

- Au! Kakashi … Zostaw mnie … Migrena … Zima – wymamrotała.

- Hmm? O, jak widać podziałało. Wreszcie zaczęłaś coś tłumaczyć, ale można by tak trochę jaśniej?

- Mam migrenę – wyszeptała cicho.

- No nareszcie jakiś konkret. I co to ma do rzeczy? – dodał szerząc zęby pod maską.

- A weź wyjdź! I zasłoń na litość boską to okno! – Jak można być tak okrutnym?!

- Hehe, dobra, spokojnie. Zrobię ci coś do jedzenia – powiedział i spełnił jej „prośbę”. W pokoju zapanował przyjemny półmrok. – Jak rozumiem, nie wybierasz się dzisiaj do pracy?

- No wyobraź sobie – warknęła.

Hatake zaśmiał się tylko i zamknął za sobą drzwi. Poszedł powolnym krokiem do kuchni i zaczął przygotowywać kanapki. Zaparzył torebkę herbaty owocowej i rozpoczął poszukiwania środków przeciwbólowych. Po chwili trzymał w ręce całe opakowanie Sumatryptanu, czyli leku stosowanego w celu przerwania napadów migreny. Ułożył wszystko na zwykłej tacce i wszedł ponownie do sypialni Anko.

- Proszę bardzo, szanowna Pani! – zawołał i skłonił się wpół, po czym podał jej jedzenie.

- Dobrze się bawisz? – zapytała retorycznie robiąc tak zwanego „focha”. Jednak chwilę potem rzuciła poduszką w stojącego przy jej łóżku białowłosego. Zaskoczony Kakashi wykonał unik, lecz poślizgnął się na leżących na podłodze szczątkach budzika, przez co oberwał w głowę „jaśkiem” i upadł na ziemię. Gdyby nie pulsujący ból głowy, to Anko pewnie nigdy nie przestałaby się śmiać. Wziąwszy tabletki, zaczęła pałaszować śniadanie, obserwując przy tym swojego przyjaciela, który ociężale zbierał się z gleby.

- Taa … Bardzo zabawne … Naprawdę – wycedził. – Widzę, że humor zaczął ci dopisywać. To, co? Teraz do pracy? – powiedział cynicznie.

- Uważaj, bo oberwiesz kolejną poduszką – zagroziła mu grobowym tonem fioletowowłosa.  – A tak w ogóle, to dzięki za jedzenie. – Jej głos diametralnie się zmienił. To niesamowite, jak szybko jej nastrój ulega przeobrażeniom! – Robisz przepyszne kanapki, wiesz? – zaaprobowała Anko. – Naprawdę! Może będziesz mi robić codziennie takie śniadanie?

- Nie wydaje mi się – Kakashi subtelnie odmówił propozycji. – Idę zajrzeć do Naruto – oznajmił i podszedł do drzwi z zamiarem wyjścia z pomieszczenia, gdy nagle zatrzymał go głos Anko.

- A to nie wybierasz się do pracy?

- Heh, przecież nie zostawię cię tu samej z dzieckiem.

- No nie wierzę! Czyżbyś się o mnie martwił?!

- Chciałabyś – odpowiedział kpiąco. – Jak mógłbym zostawić Naruto, gdy ty jesteś chora? – zapytał z niewinnym uśmiechem i wyszedł z pokoju.

- Ej no! Kakashi! Czy ty zawsze musisz psuć wszystko swoimi głupimi tekstami?! – zawołała do zamkniętych drzwi. Nic jej nie odpowiedziało. Prychnęła i powróciła myślami do zdarzenia, które miało miejsce niecały miesiąc temu.

Nie rozmawiali o tym, co się stanie z „Tygrysem”. Pomimo wielu prób, Anko nie udało się wyciągnąć z Kakashiego żadnych informacji. Jak tylko rozmowa schodziła na niewygodny temat, to Hatake stawał się natychmiast wyjątkowo małomówny. Nawet dość duże umiejętności Mitarashi w zdobywaniu informacji nie dały żadnych rezultatów. Kakashi … no właśnie … Co ja w ogóle do niego czuję? Owszem jest przystojny, mądry, silny, zna wiele potężnych jutsu, ale czasami zachowuje się jak skończony idiota! Ponadto czyta te swoje zboczone książki … Ech, … ale jest taki uroczy … Uroczy? Co ja mówię?! Ahh, dupek jeden! Próbuje być zabawny rzucając debilnymi tekstami … No, ale troszczy się o Naruto oraz hmm … może o mnie też trochę … Ahh, już nie wiem … Z jednej strony to wspaniały facet, a z drugiej potrafi być totalnym kretynem! - Takie właśnie rozmyślenia snuła Anko leżąc w łóżku.

Tymczasem obiekt jej westchnień skierował swoje kroki do małego pokoiku znajdującego się we wschodniej części domu. Było to niewielkie pomieszczenie z dwoma dużymi oknami skierowanymi na północny-wschód, wpuszczającymi pierwsze promienie słońca do środka pokoju. Przy sąsiedniej ścianie znajdowało się wygodne, ręcznie wykonane, drewniane łóżeczko. Oprócz niego w pokoju, koło drzwi, stała sporych rozmiarów szafa oraz stara komoda. Na podłodze leżał puchaty, pomarańczowy dywanik nadający przytulny nastrój całej sypialni. Całość ładnie komponowała się z miodowymi ścianami, na których powieszono kilka obrazków.

- Hej szkrabie! Pora na śniadanko! – Kakashi wziął malca na ręce i zaniósł do kuchni.

Wyjął z lodówki butelkę mleka i podgrzał prostą techniką ogniową. Oczywiście mógł użyć do tego kuchenki, lecz nie chciał marnować czasu, a to jutsu nie było zbytnio chakrochłonne (nie wiem czy jest takie słowo xD). Gdy temperatura osiągnęła zadowalający poziom, podał butelkę chłopczykowi. Ten wziął ją w swoje malutkie dłonie i zaczął jeść z ogromnym apetytem. Już po kilku sekundach uradowany Naruto trzymał w ręce pusty flakonik.

- Rany! Ty chyba byłeś naprawdę głodny … Jak widzę smakowało – dodał z uśmiechem. Potarmosił jego jasne włosy i wziął ponownie na ręce. Pochodził z nim przez chwilę po salonie pogrążając się w myślach.

Często rozmyślał o tym, jak wyglądałoby jego życie, gdyby nie zgodził się na wychowywanie Naruto. Zapewne miałby o wiele więcej wolnego czasu, a z pewnością nie byłby tak zmęczony. Jednakże mógł stwierdzić, że prawie na sto procent jego życie byłoby niezwykle samotne. Pomimo wielu kłótni, bardzo lubił przebywać w towarzystwie Anko. Była to niezwykła kobieta, która sprawiała, że na jego twarzy prawie przez cały czas gościł uśmiech. Także Naruto roztaczał wokół siebie przedziwną aurę, która powodowała, iż nie można było się długo smucić. To niesamowite, w jak wielkim stopniu odmieniło się jego życie przez jedną decyzję. Teraz nie mógł już sobie wyobrazić, jakim cudem udało mu się wytrzymać przez te siedemnaście lat bez nich.

Jego wzrok spoczął nagle na skromnym kalendarzu powieszonym na przeciwległej ścianie. Obrazek na aktualny miesiąc przedstawiał jesienną panoramę Konohy. Na pierwszym planie znajdowała się siedziba Hokage. Otaczały ją przeróżne bloki mieszkalne, a w tle widniała góra z wyrzeźbionymi twarzami przywódców Wioski. Nie to jednak zwróciło jego uwagę. Z przerażeniem patrzył na zakreślony czerwonym kółkiem dzień 4 grudnia. To już dzisiaj?! Jakim cudem zapomniałem?! Dzisiaj miało odbyć się bowiem spotkanie ze starymi przyjaciółmi. Oczywiście był to pomysł zainicjowany przez Kurenai. Normalnie Kakashi nie miałby nic przeciwko temu, ale w tym roku wszyscy chcieli zobaczyć Naruto, więc zlot miał mieć miejsce w ich domu. Oznaczało to wielkie porządki, a jako że Anko była chora, cała robota spadała na niego. Jęknął głośno na samą myśl o tym, ile roboty go dzisiaj czeka. Z rozpaczy wyrwało go natarczywe pukanie do drzwi. Co znowu?! Klnąc pod nosem pomyślał, że zamorduję osobę dobijającą się aktualnie do jego domu. Z mordem w oczach otworzył na oścież drzwi i zbeształ wzrokiem stojącego na kamiennej ścieżce członka ANBU.

Nie mógł mieć on więcej niż dwadzieścia pięć lat. Był być może trochę starszy od „Rysia”. Po nierównym oddechu rozpoznał, że z pewnością przebiegł niemały dystans. Czyli to jednak coś ważnego …

- O co chodzi? – spytał ukrywając swoje zdenerwowanie.

- Kakashi–san! Hokage-sama kazał przekazać Ci tą wiadomość! – prawie wykrzyczał.

Jezu! Co oni mają z tymi wrzaskami?! – Hatake wzniósł oczy ku niebu. Po chwili wyciągnął rękę po zwój, który trzymał w prawej dłoni dziwny przybysz. Ten zorientowawszy się o swojej wpadce, szybko podał swojemu przełożonemu pismo. Zarumienił się lekko i zaczął intensywnie wpatrywać się w wędrujące po brukowanej ścieżce mrówki, czekając na odpowiedź. Kakashi wziął zwój do ręki i złamał uprzednio założoną pieczęć. Była ona prosta, wykonana z czerwonego wosku o symbolu Kraju Ognia – oficjalnym znaku Hokage. Kruchy materiał łatwo poddał się niezbyt dużemu naciskowi. Już po chwili Hatake trzymał w dłoniach rozwinięty rulon. Przetarł prawe oko i zaczął czytać:

Kakashi!

Mam dla Ciebie kolejną misję. Klasyfikuje się ona do rangi B i polega na śledzeniu jednej osoby. Więcej informacji dowiesz się w trakcie wykonywania zadania. Nie powinno być ono zbyt wymagające, dlatego też uporasz się z tym pewnie w niecały tydzień. Zgłoś się do mojego gabinetu o 16:30. I najważniejsze … Nie spóźnij się!!!

Hokage

Białowłosy westchnął i wyjął długopis. Bardzo nie podobała mu się wizja kolejnej misji. Ostatnimi czasy Trzeci w ogóle go nie oszczędzał, przez co musiał harować jak wół. Niecały tydzień temu wrócił z piekielnie trudnej misji rangi A, która, jak się okazało w trakcie jej trwania, przeobraziła się w kategorię S. Ból w lewej nodze dalej dostatecznie przypominał o problemach, jakie podczas niej wystąpiły.

Zamyślił się na chwilę i zaczął bawić się przedmiotem trzymanym w dłoni. Po kilku sekundach zabrał się za pisanie odpowiedzi. Starał się rozważnie dobierać słowa, aby nie urazić Sarutobiego.

Hokage-sama!

Z całym szacunkiem, ale nie mogę się zgodzić. Jestem przekonany, że zrozumie Pan moją decyzję. Otóż nie mogę zostawić Naruto samego na tyle dni. Na dodatek Anko się poważnie rozchorowała, dlatego też nie poradzi sobie sama z dzieckiem. Ponadto nie jest to zbyt trudna misja, więc przeciętny jonin powinien sobie z nią dać radę.

Najmocniej przepraszam …

Hatake Kakashi

Na końcu zostawił staranny podpis. Po skończeniu pracy spojrzał na ANBU. Zwinął zwój i podał go dwudziestokilkulatkowi. Ten przyjął go bez słowa, skłonił się i wykonał prostą pieczęć. Nie minęła nawet sekunda, a w miejscu, gdzie przed chwilą stał mężczyzna, pozostał tylko biały dym. Kakashi uniósł jedną brew i poszedł z powrotem do domu. Gdy już zamknął za sobą drzwi, usłyszał stłumiony krzyk dobiegający z sypialni. Skierował swoje kroki do tegoż to miejsca.

- Kakashi! Kto to był?

- Hmm? A, on … Jeden z członków ANBU. A co?

- ANBU? Czego tym razem chcieli?

- Nic wielkiego. Tylko kolejna misja … Nie, nie zgodziłem się – powiedział zanim Anko zdążyła otworzyć ponownie usta w celu zadania kolejnego pytania. – Jesteś przecież chora, więc muszę się tobą opiekować, czyż nie? – dodał z ledwo widocznym uśmiechem.

- Ależ ty troskliwy … - Mitarashi zrobiła obrażoną minę.

- Hehe, aż tak ci to przeszkadza? – spytał ze śmiechem. – A zresztą ... Wiesz, że podobno dzisiaj ma się odbyć to spotkanie?

- Spotkanie? Jakie zaś spotkanie? – Spojrzała na niego nic nie rozumiejąc. Hatake zrobił tylko jednoznaczny gest. – Aaa! To spotkanie! Jezu! Na śmierć zapomniałam! Ach! Trzeba posprzątać przecież! – Zaczęła zbierać się z łóżka, lecz ból głowy dał w końcu o sobie znać. Opadła z jękiem na poduszki z złapała się za pulsujące skronie.

- Nie, moja droga. Ty tu zostajesz – zarządził zdecydowanie białowłosy. – Będziesz sobie grzecznie leżeć i w spokoju odpoczywać, a ja w tym czasie spróbuję choć trochę ogarnąć dom. I nawet nie waż się wstawać! – dodał na zakończenie, wychodząc z pokoju.

Anko nie mogła powstrzymać się od uśmiechu. Tak. Między nimi definitywnie coś się zmieniło. Ich relacje stały się bardziej przyjazne, cieplejsze, głębsze … Przez te dwa miesiące zrodziła się przyjaźń … A może to coś więcej niż tylko przyjaźń? Może …

Tymczasem Kakashi zaczął się zastanawiać, w jaki sposób mógłby najszybciej posprzątać dom. Postanowił przywołać cztery klony. Po chwili cała drużyna ruszyła na poszukiwanie zaginionego odkurzacza. Gdy udało im się w końcu wykonać to jakże trudne zadanie, to wzięli się za sprzątanie. Każdy Kakashi (hehe, jak to brzmi xD) dostał jakąś robotę. Odkurzanie, ścieranie stołu, mycie podłogi, czyszczenie półek czy wyrzucenie śmieci. Praca szła im dość mozolnie. Ledwo schowali odkurzacz, a rozległ się dzwonek do drzwi. Hatake szybko dokonał ostatnie poprawki i poszedł wpuścić przyjaciół. W przejściu zastał Gaia, Kurenai, Hayate, Yugao, „Rysia”, „Sowę”, Genmę i Aobę (jak ja nienawidzę odmieniać imion!).

- O! Już jesteście … Wchodźcie …

- Siema Kakashi! – zawołał ktoś z tłumu.

- A gdzie Anko? – zapytała zatroskana Kurenai.

- Ech … chora jest.

- Oj, biedactwo … Chodźmy do niej! – zarządziła dziarsko.

- Nie ma takiej potrzeby. – Do ich uszu doszło czyjeś chrypnięcie dochodzące z pobliskiego korytarza. Po chwili zmaterializowała się Anko ubrana w przynajmniej 3 swetry. Na plecy zarzuciła jeszcze gruby koc, przez co wyglądała jak ludzik z reklamy opony Michelin.

- Anko, kochanie! Co ci się stało?

- A, nic wielkiego. To tylko przeziębienie …

- Powinnaś leżeć w łóżku!

- Ha … ha … Bardzo śmieszne … Jak to by wyglądało? Przyjmować gości leżąc w łóżku … Proszę cię … Naprawdę nie czuję się, aż tak tragicznie – zapewniła, lecz mina, jaką zrobiła, ją zdradziła.

- Napij się chociaż ciepłej herbaty … - Anko uśmiechnęła się lekko słysząc te słowa. Bardzo lubiła przebywać z Kurenai, lecz jej zbytnia troskliwość potrafiła być czasami, aż nadto denerwująca.

- Heh, chyba nie mam wyboru – powiedziała radośnie. – Chodźmy do salonu. Przecież nie będziecie tak stać w przejściu. Kakashi, zrobiłbyś może herbatę?

- Jasne.

- Dzięki! – zawołała za wychodzącym białowłosym. – No, mam nadzieję, że przyniosłaś karteczki …

- Ależ oczywiście. Wszyscy znają zasady, no nie? – Odpowiedziało jej potwierdzające kiwanie głowami. – To świetnie! Więc czekamy tylko na Kakashiego …

Tematem spotkania miało być świąteczne losowanie karteczek. Na każdym świstku papieru znajdowało się jedno imię. Każdy wybierał jakąś karteczkę, a osobie, której imię znajdowało się na niej, kupował drobny upominek. Brzmi jak tradycyjna szkolna „zabawa”. Były jednak różnice. A mianowicie, żeby nie było za łatwo, to należało kupić prezent w taki sposób, aby osoba, którą się wylosowało, nie zorientowała się, że się ją „ma”. Ponadto każdy musiał chronić swoją karteczkę. Nie wolno jej było za to wyrzucić. Całość polegała więc na tym, żeby dowiedzieć się, kto ciebie wylosował, tym samym nie pozwalając, by osoba, której kupuję prezent, zorientowała się, że ją „mam”. Oczywiście wszystkie chwyty były dozwolone. Włącznie z nocnymi włamaniami. Czasu było sporo, bo do 24 grudnia, zatem „ataku” można było się spodziewać w każdej chwili.

Po 2 minutach wrócił Kakashi z dziesięcioma kubkami gorącej herbaty. Rozdał każdemu ciepły napój i zajął miejsce przy stole.

- A więc zaczynajmy! – powiedziała Yugao.

Kurenai wstała i wyjęła kilka karteczek. Zaczęła od Anko. Potem kolej wypadła na młodą, długowłosą kunoichi. Następnie Aoba, Gai, Genma, Hayate, Zoe, Ryuki. Do Hatake podeszła na samym końcu.

- Proszę – powiedziała z uśmiechem i usiadła ponownie na wygodnym krześle.

Kakashi otworzył zwinięty papier. Zerknął na karteczkę i schował do kieszeni. Nie wiedział, jakim cudem udało mu się zachować kamienną twarz. Jęknął w myślach na widok tego, co zobaczył. Na śnieżnobiałym, zmiętym kawałku kartki widniało napisane starannym, lekko pochyłym pismem słowo: Gai.

Przeleciał wzrokiem po twarzach pozostałych. Wszystkie wyrażały to samo. Spokój, być może ukrytą radość, lecz na żadnej nie pojawiły się oznaki zawodu. Zatrzymał spojrzenie trochę dłużej na osobie, której imię zostało napisane na jego kartce. Ten zorientowawszy się, że Hatake na niego patrzy, wyszczerzył swoje olśniewająco białe zęby w radosnym uśmiechu. Kakashi przewrócił oczami i skierował swój wzrok czym prędzej na siedzącego po drugiej stronie „Rysia”, byleby nie patrzyć na Gaia. Uchwycił kątem oka jak Ryuki skupił swój wzrok na nim, by natychmiast spojrzeć w inną stronę. Hmm … Ciekawe …

- To teraz, gdy każdy wie, komu ma kupić prezent, możemy przestać sztyletować się wzrokiem – dyplomatycznie zaproponowała czerwonooka.

- Taa … Masz rację … - zgodził się Hayate.

- Wybaczcie, ale ja się muszę już zbierać – powiedział „Ryś”.

- Nie tylko ty – smętnie wymruczała Zoe.

- Och, zostańcie jeszcze chwilkę. Przecież przyszliśmy tu zobaczyć Naruto, nie?

- Hehe, nie musisz mi tego dwa razy powtarzać! – Zaśmiał się „Ryś”. – Wyobraź sobie, że nie mam zbytniej ochoty na wykonywanie jakichś piekielnie trudnych misji, które zlecił mi Trzeci. Niestety nie wszyscy mają takie przywileje, że mogą sobie po prostu nie przyjść do pracy … - Ostatnie słowa zaakcentował i spojrzał znacząco na Kakashiego. Hatake kompletnie zignorował jego słowa teatralnym ziewnięciem.

- Tak więc? Kakashi, pokaż nam tego waszego brzdąca – zainterweniowała Zoe, widząc, że „Ryś” chciał już coś odszczeknąć.

- Postarajcie się tylko go nie obudzić – wyszeptał białowłosy stojąc przed małym pokoikiem. – Bo jeśli to zrobicie, to nie ja będę go znowu usypiał, a uwierzcie mi, to wcale nie taka łatwa sprawa – zagroził i uchylił cicho drzwi.

Do zaciemnionego pomieszczenia natychmiast wlało się jasne światło dochodzące z oświetlonego salonu. Osiem par stóp skierowało się na palcach do drewnianego łóżeczka. Pozostałe dwie osoby, czyli Anko i Kurenai zostały w sąsiednim pokoju, grzejąc się przy kominku.

- Jaki maluszek – wyszeptał ktoś z tłumu.

- Ależ on podobny do Minato …

- Uroczo wygląda, gdy tak śpi …

- No, jest taki słodki …

- Aua! Hayate! Nadepnąłeś mi na stopę! – wysyczała nagle Yugao.

- Przepraszam, ale to Genma mnie popchnął – zaczął się bronić nieszczęsny mężczyzna.

- Ja?! Chyba ci się zdawało! To …

- Och, zamknijcie się wreszcie! – zganił ich Hatake. – Brawo … Obudziliście go …

Jasne, niebieskie ślepka, przywodzące na myśl bezchmurne niebo, spojrzały sennie, aczkolwiek z zainteresowaniem w ich twarze. Chłopczyk zamrugał kilkakrotnie i wyciągnął małą rączkę w kierunku stojącego najbliżej „Rysia”. Jakiś nieartykułowany dźwięk dobiegł z delikatnie rozwartych, różowych ust, które ułożyły się w coś, na kształt uśmiechu.

- Chyba przypadłeś mu do gustu, Ryuki – zaśmiał się Gai.

- To niemożliwe! Ryuki, coś ty takiego zrobił ze sobą, że już nie odstraszasz wszystkich swoim wyglądem w promieniu kilometra?! – zawołał ironicznie Genma.

- No widzisz Genma, mi przynajmniej nie zostało tak na zawsze – odpowiedział „Ryś”.

- Sugerujesz coś?

- Nieee … Wydaje ci się … Ale zobacz, mnie się nie boi, a ciebie – powiedział podając mu dziecko – no cóż … Chyba wszystko stało się jasne, nie sądzicie? – skomentował, gdy rozległ się donośny płacz.

- Naprawdę musimy się już zbierać, co nie „Rysiu”? – interweniowała Zoe.

- Ale … - zaczął, lecz widząc jej spojrzenie zamilkł.

- Dzięki Kakashi. Miło nam było, ale musimy iść. Cześć wszystkim! Anko, moja droga, zdrowiej szybko! Trzymajcie się!

- Na razie!

- Ech … my także musimy iść … Zgadamy się jeszcze, co do Wigilii. Do zobaczenia!

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Minęły już prawie dwa tygodnie od tej rozmowy, a on dalej nie kupił żadnego prezentu dla Gaia. Co więcej, nie miał pojęcia, co mu w ogóle kupić. Ponadto wypadałoby dać coś Anko oraz znaleźć jakiś drobiazg dla Naruto. Problem jednak nie kończył się na braku pomysłów. Przede wszystkim potrzebował czasu, a go skutecznie zabierał mu Hokage, wysyłając na najróżniejsze misje. Nie były to oczywiście jakieś łatwe zadania. O tym mógłby tylko pomarzyć. Jego drużyna wykonywała wyłącznie zlecenia o randze A i S. Rzadko kiedy zdarzała się jakaś misja o kategorii B, a nawet jeśli, to była to wtedy strasznie czasochłonna wyprawa. Tak więc został mu tydzień na zakup wszystkich prezentów. Nie napawało go to zbytnio optymizmem, szczególnie że szykowała się kolejna dwudniowa misja. Zatem licząc od dzisiaj, ma 6 dni. Hmm … nie wygląda to zaciekawie … Jego rozmyślenia przerwała wchodząca do pokoju Anko.

- Kakashi … Mógłbyś mi pomóc?

- Mhm … A w czym?

- Eee … no … W pieczeniu pierników …

- Co?! Nie ma mowy!

- No, ale ja cię tak ładnie proszęęę … - wyjęczała kunoichi.

- A czy ja wyglądam na kogoś, kto potrafi gotować? Jestem facetem. Nie nadaję się do takiej roboty. Przykro mi. Znajdź sobie jakąś Kurenai do pomocy czy kogoś takiego.

- Kurenai nie może. Pomaga w bibliotece. A Yugao nie mogę nigdzie znaleźć. Proszęęę … Sama nie dam rady. Obiecuję, że nie będę cię o nic więcej już prosić – zapewniła, robiąc maślane oczka.

Kakashi w końcu zmiękł. Nienawidził się za to, ale miał słabość do tej kobiety. Przekonał się więc, że nigdy nie należy ufać dziewczynom. Nigdy. Słowa: „Obiecuję …” wychodzą z ich ust tak łatwo, że aż ciężko to zrozumieć.

Jak można się spodziewać, na samym pieczeniu pierników się nie skończyło. Po setnym chyba rozwałkowaniu tego samego ciasta, przyszła kolej na ozdabianie już gotowych ciasteczek. Nie miał więc wyboru i musiał nakładać czekoladową polewę na świeże wypieki. Następnie sypał kolorową posypkę i dekorował pierniczki przeróżnymi ozdóbkami. Wszystko dałoby się jakoś wytrzymać, gdyby nie to:

- Och, Kakashi! Jak ty to robisz?! Spójrz tylko jak to okropnie wygląda! Nie możesz przyklejać czarnej posypki do deserowej polewy …

- Czepiasz się szczegółów … Przecież i tak ktoś to zje. I zapewniam cię, że nie będzie się przejmował, jak to pięknie wygląda. Ważne, żeby było jadalne …

- Ale jedzenie musi ładnie się prezentować. Dzięki temu jest smaczniejsze, nie rozumiesz?! – Na te słowa Kakashi podniósł jedną brew.

- Ciekawa teoria …

- No tak! – zawołała i rzuciła w niego resztką mąki, która została na blacie.

- Osz ty!

- Hahaha! Brawo Kapitanie ANBU! Piękny unik! Zaprawdę! Twoi podopieczni powinni być dumni z takiego wspaniałego przełożonego!

- Anko! Nie ujdzie ci to na sucho!

- Hahaha! Czyżby?! Najpierw mnie złap! – krzyknęła i rozpoczęła maraton wokół zawalonego dekoracjami stolika.

Hatake gonił ją przez chwilę, lecz szybko zrezygnował z idiotycznej zabawy widząc, iż i tak nie ma szans.

- Daj spokój …

- Wygrałam – wykrzyknęła radośnie.

- Zupełnie jak dziecko … - wymruczał pod nosem.

- Co ty tam zaś miauczysz?!

- Nic, nic …

- To dobrze – spiorunowała go wzrokiem. – Pierniczki dokończę sama – zaczęła. Kakashi westchnął w duchu z ulgą. – Ale nie ciesz się. Masz bojowe zadanie. A mianowicie … musisz powiesić te lampki na dachu, tylko ma to nie wyglądać tak, jakby wieszał to ostatni menel.

- Tak nisko mnie oceniasz?

- Nisko? Nie … Jeszcze niżej – zawołała ze śmiechem i wzięła się do roboty. Białowłosy wzniósł oczy ku niebu w niemym błaganiu i wyszeptał tylko:

- Te kobiety …

Na strojeniu dach zeszły mu ponad dwie godziny. Te przeklęte światełka za nic nie chciały się trzymać wyznaczonych miejsc. Ponadto śnieg i lód wcale mu w tym nie pomagały. Poza tym wiatr wiejący dzisiejszego dnia skutecznie przeszkadzał w utrzymaniu równowagi. Nawet wysyłanie chakry do nóg niewiele dawało.

Po skończonej pracy, spocony i wyczerpany Hatake wtoczył się do domu. Od razu po przekroczeniu progu ogarnęło go przyjemne ciepło. Zdjął bluzę, która w teorii miała ochronić go przed zimnem i podszedł do kominka. Anko nigdzie nie było. To dziwne, ponieważ nie zauważył jak wychodziła. Usiadł na fotelu i wyjął książkę. Nie przywiązywał jednak zbytniej wagi do czytanego tekstu. Szybko złapał się na tym, że po raz kolejny czyta to samo zdanie. Westchnął tylko i zamknął lekturę. Jego myśli zmierzały w zupełnie innym kierunku. Potrząsnął głową, by się ich pozbyć i ruszył w kierunku sypialni Naruto.

Otworzywszy drzwi, zamarł bez ruchu. Koło łóżeczka stał zakapturzony mężczyzna. Pomimo średniego wzrostu był potężnej postury. Gwarantowały mu to szerokie barki. Czarne oczy wlepione były z nienawiścią w twarz białowłosego. W prawej dłoni niebezpiecznie zadrżał kunai. Hatake błyskawicznie odsłonił zakryte oko i utworzył Chidori. Tajemniczy przybysz rzucił się w jego stronę. Z jego ust wyleciała kula ognia. Kakashi wykonał zgrabny unik i pojawił się za plecami przeciwnika. Ten nie zdążył wykonać poprawnej obrony. Błyskawica przebiła się przez jego gardę, przebijając tym samym klatkę piersiową. Szkarłatna krew pociekła na puszysty dywan. Ninja opadł na kolana i skończył swój żywot.

Białowłosy rozejrzał się po pokoju. Podczas ich walki nie ucierpiał on za bardzo. Trzeba tylko wymienić szafę, która stanęła w płomieniach po ataku wrogiego shinobi. Także dywan nadawał się to wymiany. Całe szczęści, że Naruto nic się nie stało – pomyślał i wziął na ręce płaczące dziecko.

- No już … Ciii … Nie płacz. Nie masz się już czego obawiać. Zawsze będę Cię chronił Naruto. Obiecuję …

Po kilku minutach odłożył śpiącego chłopczyka z powrotem do łóżeczka i zajął się badaniem martwego ciała. Nic nie wskazywało na to, by był to zawodowy zabójca. Raczej najemnik. Na dodatek niezbyt utalentowany … Ostrze jego broni pokrywała rdza. Znajdowało się tam też kilka szczerb. Oznaczało to, że właściciel nie za bardzo troszczył się o swoje uzbrojenie. U ninja było to niedopuszczalne przewinienie. Piętnasta zasada kodeksu głosiła: „Shinobi zawsze musi być gotowy do walki. Nigdy jego broń nie może być splamiona krwią. Jest to oznaką lenistwa, a lenistwo bywa zgubne. Może bowiem prowadzić do zatracenia własnych przekonań …”. Tak. Były to zdecydowanie mądre słowa, z którymi Hatake zgadzał się w stu procentach.

Przeszukał pobieżnie strój niedoszłego zabójcy, lecz nie znalazł tam nic ciekawego. Zsunął kaptur z jego głowy i przyjrzał się dokładnie mężczyźnie. Nie mógł mieć więcej niż trzydzieści kilka lat. Krótkie, jasne włosy opatulały srogą i ociosaną przez wiatr twarz. Blada cera kontrastowała z prawie czarnymi tęczówkami, a małe, lekko zaokrąglone uszy przylegały niemal całkowicie do głowy. Ogólnie można by go uznać nawet za dosyć przystojnego , gdyby nie trzy głębokie blizny szpecące cały wizerunek. Zaczynały się tuż nad prawym łukiem brwiowym. Przechodziły po skosie przez nos, rozcinały wargę i kończyły się niecały centymetr przed podbródkiem. Wyglądało to, co tu dużo mówić, co najmniej paskudnie. Kakashi syknął cicho i zaczął się zastanawiać, co by tu zrobić z ciałem leżącym aktualnie na podłodze.

W tym momencie rozległ się dzwonek do drzwi. Białowłosy rzucił ostatnie spojrzenie na trupa i pobiegł otworzyć (a co tam! Jest trup, jest impreza xD). Gdy uchylił drzwi, ujrzał Anko. Wpuścił ją czym prędzej do środka i opowiedział o niedawnym zajściu. Kunoichi usłyszawszy całą historię przegryzła dolną wargę i zaczęła krążyć po pokoju. Był to jej pewien sposób na zbieranie myśli. Po piątym okrążeniu przystanęła i spytała:

- Ale co on mógł chcieć od Naruto?

- Hmm … Wydaje mi się … - zaczął powoli, ważąc każde słowo. – Wydaje mi się, że po prostu ktoś zlecił jego morderstwo … Ten ninja … nie wyglądał na żadnego shinobi pochodzącego z któreś z Wielkich Nacji … Bardziej przypominał zwykłego rzezimieszka … Łotrzyka, który chce sobie dorobić … Jednak najemnikiem to on nie był najlepszym.

- Morderstwo? Myślisz, że ktokolwiek chce go skrzywdzić? Przecież to jeszcze dziecko! Nic nikomu nie zrobił!

- Wiesz co, wątpię, aby to miało większe znaczenie dla zleceniodawców. Strach zawsze zwycięży z moralnością. Jest to najsilniejszy bodziec, który powoduje, że zanika nasze człowieczeństwo … 

- Strach? Przed czym niby? Chyba nie powiesz mi, że ktokolwiek może obawiać się trzy miesięcznego dziecko … Przecież to chore …

- Anko … Słyszałem wiele rzeczy … Ludzie … Oni dalej boją się, że Lis może wrócić … Ponadto ktoś zaczął rozprzestrzeniać plotki, iż Hokage ukrywa demona przed światem. Że chce z niego stworzyć tajną broń …

- Ale przecież to nieprawda! Kyuubi został zapieczętowany!

- Szkoda, że nie wszyscy o tym wiedzą … Tylko jonini, którzy mieli pilnować, aby nikt inny się nie dowiedział. Trzeci wydał taki rozkaz, jednak, jak widać, niektórzy niezbyt się tym przejęli … Ten zabójca – wskazał na martwego mężczyznę – został zapewne wysłany przez jakiś ważniejszy ród …

- Skąd możesz to wiedzieć?

- Spójrz tylko na jego ubranie … Potargana koszulka, rozdarte spodnie, rozpadające się buty … Czy ktoś taki może nosić przy sobie cały mieszek monet? Nie sądzę … To jest jeden powód, dlaczego uważam, że wynajął go wpływowy ród. Nikt nie dostałby tak dużej zaliczki, za takie niepewne zadanie … Chyba, że zleceniodawca nie troszczy się o koszty i zrobi wszystko, by wykończyć ofiarę. Ma zatem dużo do stracenia. To mój drugi argument potwierdzający, że to ktoś ważny.

- Hmm … no niby racja, ale coś mi nie pasuje. Jeśli ma tyle pieniędzy, to czemu nie wynajął jakiegoś zawodowego mordercę?

- To tylko moje przypuszczenia, ale mam pewną teorię. Otóż sądzę, że zrobił to w celu odsunięcia od siebie podejrzeń … - Uniósł rękę, by powstrzymać falę pytań, które już chciała zadać Anko. – Uważam, że było to spowodowane niezwykłą ostrożnością zwierzchnika tej misji. Pomyśl … jeśli zadanie by się nie powiodło, to mało kto podejrzewałby, że zwykły łachmyta ma cokolwiek wspólnego z zamożną rodziną. Co więcej, nawet gdyby zabójca wpadł, to każdy mógłby się bez problemu wyprzeć wszelkich zarzutów. Raczej niewiele osób uwierzy niedoszłemu mordercy, którego życie wisi na włosku, nieprawdaż?

- Taaa … To rzeczywiście ma sens … - Pokiwała w zamyśleniu głową. - Emm … Kakashi, a co my zrobimy z tym ścierwem – powiedziała patrząc z obrzydzeniem na trupa zmarłego mężczyzny. (haha, czy tylko mi brzmi to jak jakaś rozmowa psychopatów? xD)

- Nie przejmuj się tym. I tak miałem dzisiaj złożyć wizytę Trzeciemu. Wpadnę po drodze do kostnicy i zostawię Chesterowi mały prezent.

Jak powiedział, tak zrobił. Zmierzał właśnie przez jedną z opustoszałych – chwała Jashinowi za to – ulic Konohy. Lewe ramię obciążone było ciałem jasnowłosego mężczyzny, przerzuconego przez plecy jak worek kartofli. Starając się nie zwracać uwagi na tę niedogodność, białowłosy szedł dziarsko przed siebie w ściśle określonym celu. Chwilę przed zachodem słońca znalazł się w wielkim, czerwonym budynku. Poszedł po tak dobrze sobie znanych schodkach prowadzących na wyższe piętro. W błyskawicznym tempie przemierzył odległość dzielącą go od potężnych, dębowych drzwi. Skinął głową na powitanie znajomemu strażnikowi, zapukał, po czym wszedł do środka. Skłonił się w przejściu i podszedł do wiecznie zawalonego papierami biurka. Uśmiechnął się lekko na widok młodej, pięknej sekretarki znajdującej się w gabinecie. Co prawda widział ją dopiero kilka razy, ale już zdążył ją polubić. Była skromna oraz zabawna, lecz czasami zachowywała się trochę nieroztropnie. Niewiele wiedział o jej przeszłości, aczkolwiek dotarła do jego uszu widomość, że Narumi pragnie zostać ninja. Z chęcią wziąłby ją pod swoje skrzydła i stał się jej senseiem, jednakże stanowisko Kapitana ANBU ciągnęło za sobą niekończącą się ilość wszelakich misji i zadań. Przez to jego czas wolny był ostatnio w dużym stopniu ograniczony.

- Witaj Kakashi! Co tym razem sprowadza cię w skromne progi mojego gabinetu? – zapytał Hiruzen natychmiastowo wyrywając go z zamyślenia.

- Ech, Hokage-sama … Praca oczywiście. Niestety nie mam dobrych wieści.

- Coś ostatnio często to słyszę, Kakashi … Zdecydowanie za często … No, ale mów, mów. Już ci nie przerywam …

- Ach, od czego by tu zacząć … Otóż, niecałą godzinę temu odbył się atak …

- Atak?

- Tak … Na Naruto … Jednak sądzę, że to nie jest odpowiednie miejsce, aby o tym rozmawiać … Myślę, że powinien coś Pan zobaczyć … Przejdziemy się?

- Oczywiście. I tak miałem niedługo kończyć. Narumi nie pozwala mi się przemęczać. A właśnie, moja droga. Mam prośbę. Mogłabyś posegregować te dokumenty do czasu mojego powrotu? Byłbym niezmiernie ci wdzięczny.

- Tak jest, proszę Pana!

- Bardzo ci dziękuję. Zatem chodźmy …

Szli kamienistą ścieżką rozmawiając lekko przyciszonymi głosami. Starszy z mężczyzn wyraźnie się czymś zamartwiał. Spowodowały to zapewne słowa jego towarzysza o nietypowych, srebrnych włosach. Zapalił fajkę i westchnął z rozkoszą.

- Kakashi … Cieszę się, że mnie o tym tak szybko poinformowałeś. Oczywiście postaram się zapewnić wam jak największą ochronę, jednak nic nie mogę zagwarantować. Musicie się mieć na baczności. Zapewne na jednym takim „wypadku” się nie skończy. Dlatego nie możecie dopuścić, by Naruto został choć na chwilę sam … Postaram się ograniczyć ilość dawanych wam misji, jednakże jako że jesteś Kapitanem wybitnej jednostki, to nie mogę robić dużych wyjątków …

- Rozumiem.

- To dobrze … Jest jeszcze jedna sprawa. Z wiadomych powodów twoja drużyna jest niepełna. Dlatego też uznałem, że Narumi dołączy do waszego składu, gdy tylko skończy szkolenie … Wiem, że masz teraz mnóstwo rzeczy na głowie, więc to nie ty zajmiesz się przeprowadzeniem testu. To zadanie powierzam „Rysiowi”. Proszę, przekaż mu tę wiadomość przy najbliższym spotkaniu … No, a teraz podobno chciałeś mi coś pokazać.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Święta zbliżały się wielkimi krokami. Nadchodził ten wspaniały czas, gdy staramy się być dla siebie mili i tryskać radością. Na ulicach pojawiły się przepiękne drzewka ozdobione kolorowymi lampkami i łańcuchami. Witryny sklepów przyciągały klientów wszelakimi ozdóbkami i napisami, a ziemię spowijała warstwa białego puchu, tak uwielbiana przez wszystkie dzieci.

Nie wszyscy jednak cieszyli się z nadchodzącego okresu. Jedną z tych osób był Kakashi. Nienawidził przedświątecznej nagonki. Każdy zabiegany latał za promocjami i prezentami dla bliskich. Zostały w końcu tylko dwa dni. Dwa dni … Zaledwie tyle. A on nie miał jeszcze nic dla Gaia. Nie, że nie miał pomysłu, co kupić. Na to wpadł już kilka dni temu. Problem objawiał się w skutecznym rozplanowaniu planu dnia. Przez ostatni tydzień wstawał o szóstej, jadł śniadanie i szedł do pracy, gdzie spędzał większą część czasu. Wychodził dopiero bardzo późnym wieczorem i padał zmęczony na łóżko.

Dzisiaj natomiast był jego pierwszy wolny dzień. Sarutobi wspaniałomyślnie odwołał wszystkie misje i pozwolił im na te kilka dni lenistwa. Oczywiście o wypoczynku mógł tylko pomarzyć. Trzeba przecież wyczyścić okna, pościerać kurze, umyć podłogę i zrobić jeszcze tysiące innych, zupełnie niepotrzebnych rzeczy, jakie człowiek wykonuje przed świętami.

Po skończonej pracy nie marzył o niczym innym, jak położenie się na kanapie i zdrzemnięcie się na kilka godzin. Jednakże Anko wyrzuciła go z domu i razem z innymi kunoichi wzięła się za pieczenie wszystkich potraw na kolację wigilijną. Nikt z jego przyjaciół nie miał rodziny, dlatego spędzali te święta razem. Większość z nich straciła rodziców podczas ataku demona lub Trzeciej Wielkiej Wojny.

Przemierzał aktualnie jedną z najbardziej zatłoczonych ulic Konohy. Rozpychając się rękami i nogami dotarł do pierwszego straganu. Jak można się spodziewać nie było tam nic godnego uwagi, lecz mimo to ludzie pchali się na siebie, by przyjrzeć się wszystkiemu. Nienawidził takich miejsc. Nie wiedział, ile by dał, żeby znaleźć się teraz na jakieś spokojnej i odosobnionej polance, pozbawionej tego całego zgiełku i hałasu. Tyle że nie mógł …

Na świątecznych zakupach zeszło mu dobre kilka godzin. Cały obładowany torbami ruszył w stronę domu. Po niecałych piętnastu minutach był już u celu. Zanim jednak wszedł do środka, ukrył mały pakunek w kieszeni kurtki. Następnie ugryzł się w palec, nakreślił na dłoni prosty znak i wykonał potrzebną pieczęć. Już po chwili stał koło niego niewielki piesek. Z wyglądu przypominał pospolitego buldoga: płaska mordka, krótkie nóżki i śmieszny ogonek. Jednakże nie był to zwykły pies. Pierwszą rzeczą, która różniła go od reszty przedstawicieli danego gatunku, była nietypowa, niebieska peleryna, jaką Pakkun, bo tak było mu na imię, nosił zarzuconą na plecach. Na jego czole znajdowała się natomiast standardowa opaska ninja. Do tego dochodziły wiecznie podkrążone oczy, obdarzone tak znanym wszystkim, znudzonym spojrzeniem swojego właściciela.

- Cześć Kakashi! Masz do mnie jakąś sprawę?

- Tak, tak. Mam pewną prośbę Pakkun. Otóż mógłbyś śledzić pewnego człowieka?

- Hm? Jasne, nie ma problemu. A kto jest tym szczęśliwym wybrańcem?

- On – powiedział lakonicznie Hatake, pokazując przyjacielowi fragment zdjęcia. – A! I jeszcze jedno! – zawołał i udzielił odpowiednich wskazówek tropicielowi. – Zrozumiałeś wszystko, prawda?

- Oczywiście … Zobaczymy się wieczorem! Na razie!

Reszta dnia minęła mu wyjątkowo przyjemnie. Cały dom aż błyszczał od niedawnych porządków, dlatego mógł sobie pozwolić na chwilę wytchnienia. Sięgnął zatem po ulubioną książkę i zaczął z uśmiechem studiować jej kolejne wersy. Jak mu się to często zdarzało, zupełnie zatracił się w powieści. Nie zauważył nawet wchodzącej do salonu Anko. Jego umysł wrócił do rzeczywistości, dopiero po wyrwaniu z rąk owego przedmiotu.

- O, Anko. Wybacz. Zaczytałem się … Potrzebujesz w czymś pomocy?

- Nie, nie … Już wszystko skończyłam. Pomyślałam, że miło by było spędzić razem czas, a jako że jest jeszcze w miarę wcześnie, to co powiesz na mały spacer?

- Hmm … A w sumie, to czemu by nie! – odpowiedział zerkając za okno. – Poczekaj chwilkę. Skoczę po coś ciepłego i możemy iść.

Zmierzali oblodzoną dróżką w stronę pobliskiego wzgórza. Znajdowało się tam miejsce, z którego widać było całą wioskę. Ciepłe powietrze wydychane przez nich parowało na mrozie, tworząc delikatną mgiełkę. Lekko sapiąc stanęli w wyznaczonym punkcie. Widok był przepiękny. Konoha wyglądała wprost bajecznie. Przywodziła na myśl obrazek z kartki pocztowej, a nie zwykłe miasteczko. Dachy szeregowych domków ustawionych równomiernie przykrywała świeża warstwa białego puchu. Ulice przystrojone były choinkami oraz świątecznymi lampkami. We wszystkich oknach świeciło się przytulne, żółte światło, a na ich głowy sypały się malutkie płatki śniegu, rozwiewane przez zachodni wiatr.  Zbliżająca się noc potęgowała tylko czarodziejski urok tego miejsca.

- Nie wiedziałam, że jest tu tak pięknie – zachwyciła się młoda kunoichi.

- Ja też nie … - wyszeptał.

Przez chwilę prowadzili błahą rozmowę, jednak szybko zmarzli, dlatego też postanowili wrócić do domu.

Późnym wieczorem do jego uszu dotarł przeraźliwy skowyt. Kakashi zerwał się z miejsca i popędził do okna. Jak mogłem o nim zapomnieć?! Otworzył czym prędzej okiennice i wpuścił zziębniętego towarzysza do środka.

- Brr … Nawet nie wyobrażasz sobie jak tam jest zimno – wyszczekał Pakkun.

- Uwierz mi, wiem. Ale do rzeczy. Dowiedziałeś się czegoś?

- Phi! No, a co myślałeś. Kakashi, nie doceniasz mnie. Oczywiście, że się dowiedziałem. Przecież nie pokona mnie jakiś pospolity człowiek. – Zrobił obrażoną minę.

- Haha, słuchasz ty czasem siebie? – Zaśmiał się, lecz urwał widząc reakcje czworonożnego przyjaciela. – Och, no już. Starczy tych fochów. Powiedz lepiej, czego się dowiedziałeś.

- Nie.

- Pakkun, nie zaczynaj nawet.

- Najpierw nagroda – zaczął negocjacje rozciągając się lubieżnie.

- A czy ja ci wyglądam na jakiegoś murzyna? (wybaczcie ten niestosowny żart xD)

- Kakashi, tylko chwilkę. Proszęęę – wymiauczał machając przy tym łapką (taa … dobrze przeczytaliście. Psy od teraz miauczą :P).

- Ech … Jestem zdecydowanie zbyt łaskawy – wymamrotał i wziął się za drapanie po brzuch buldoga. – A więc?

- Ach, jak przyjemnie … Trochę bardziej na lewo … Za daleko … Nie, wyżej. O, tak … Wprost idealnie …

- Pakkun … - Brew białowłosego zaczęła niebezpiecznie drgać.

- A, no tak. Oczywiście miałeś racje sądząc, że to on.

- Masz to, o co cię prosiłem?

- Mhm … Poszukaj za obrożą …

- Dzięki … A zostawiłeś wiadomość?

- Taaak – powiedział głosem wyrażającym totalne znudzenie. – Skończyłeś przesłuchanie?

- Hamuj się kolego. Myślę, że na razie wystarczy. – Natychmiast zabrał rękę i wstał z kanapy, zrzucając przy tym psa ze swoich kolan. – Idę spać. Cześć!

- Kakashi! Przepraszam! Wracaj! Dam ci nawet moją łapkę! Kakashiii!

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Rozległ się dzwonek do drzwi. Ubrany w odświętne, czarne spodnie oraz białą koszulę Hatake poszedł otworzyć. Przywitał się z przybyłymi i zaprosił ich do środka. Po chwili w korytarzu pojawiła się Anko w ładnej, aczkolwiek prowokującej czarnej sukience.

- Witajcie! Wreszcie jesteście! Myślałam już, że nie przyjdziecie …

- Cześć kochanie! Jak moglibyśmy nie spróbować tych wszystkich przysmaków?! – oznajmiła radośnie Kurenai.

- Chodźcie, chodźcie. Wszystko już dawno gotowe – zaprosił ich Kakashi.

- No, no. Ładnie żeście się urządzili, stary – pochwalił Genma. 

- To wszystko zasługa Anko. Ja kompletnie nie znam się na artystycznym wyglądzie.

- Och, zawstydzasz mnie Kakashi! – Uszczypnęła go przyjacielsko kunoichi.

- Zakończcie te wasze zaloty i chodźcie do stołu – zawołał ze śmiechem „Ryś”. Oboje spiorunowali go wzrokiem, jednak posłuchali „rozkazu” i dołączyli do reszty. Rozpoczęła się uczta. Nie obyło się oczywiście bez tradycyjnego łamania się opłatkiem i składania życzeń. Potem przyszedł czas na jedzenie. Na pierwsze danie poszedł barszcz z uszkami. Drugi posiłek zdominował karp. Pozostała część zwyczajowych dwunastu potraw złożona była z: pierników, trzech sałatek, makówek, ryby w galarecie, dwóch ciast, pierogów oraz brzoskwiń jako deser.              

Wigilia mijała im w przyjemnym nastroju. Stare kłótnie i sprzeczki poszły w zapomnienie, a zastąpiły je miłe dyskusje przy stole. Gdy ich żołądki napełniły się do granic możliwości przepysznym jedzeniem, nadszedł czas na prezenty.

- No, to przyznać się. Kto dał się „stollować”? – zapytał ironicznie ubrany w granatowy sweter Aoba. Nikt jakoś nie kwapił się do podniesienia ręki. Po nieubłaganie długich sekundach z zawieszoną głową zgłosił się zawstydzony „Ryś”.

- Macie mnie … To było bardzo sprytne Kakashi … Nie przewidziałem, że użyjesz do kradzieży karteczki swojego psa. A twój liścik był przezabawny, wiesz? Dawno się tak nie uśmiałem – powiedział z goryczą w głosie Ryuki.

- Och, przesadzasz. Przecież każdy chwyt był dozwolony, nieprawdaż? A liścik nie był, aż taki wredny – skontrargumentował Hatake, przypominając sobie słowa napisane na karteczce podrzuconej „Rysiowi”. Gorące pozdrowienia specjalnie dla „Rysia” śle Kakashi …

- Chłopaki! Starczy już! Nawet nie próbujcie się kłócić! – interweniowała Zoe.

- Kakashi, wskakuj lepiej pod choinkę i wyciągaj prezenty – odezwał się Gai. Hatake w odpowiedzi zbeształ go wzrokiem, jednak wykonał polecenie pod zachęcającym spojrzeniem reszty.

- Hmm … Kogo my tu mamy … Dla Ryukiego … Trzymaj stary. – Podał mu średniej wielkości pakunek.

- No dalej! Na co czekasz? Otwieraj! – zachęciła go Yugao.

W pudełku znajdowała się standardowy niezbędnik ninjy. „Ryś” wyjął go i uważnie się mu przyjrzał. Zauważył, że złożony jest z prostej w użyciu apteczki oraz zestawu shurikenów i kunai.

- Mam nadzieję, że ci się podoba – oznajmiła przyjaźnie „Sowa”.

- Dziękuję ci bardzo. Z pewnością mi się przyda – odpowiedział uśmiechem.

Pod świątecznym drzewkiem znalazły się jeszcze inne prezenty, takie jak perfumy dla Kurenai, które zafundował jej Genma czy czarny, męski portfel od Anko dla Hayate. Były też tam kosmetyki dla Yugao od jej najlepszej przyjaciółki,  książka Genmy kupiona przez Hayate, narciarskie gogle z dołączoną kominiarką od Aoby, które otrzymała Zoe oraz ciężarki i nowe pałki do nunczako dla Gaia.

Teraz kolej przyszła na prezent Aoby. Czarnowłosy rozpakował bez wyraźnego zainteresowania swój upominek. Jednak gdy zajrzał do środka zrobił jednoznaczną minę. Ujrzał tam bowiem czarny, obcisły sweterek w różowe renifery i żółte serduszka. Uniósł jedną brew i spróbował ukryć swoje rozczarowanie. Zdobył się nawet na coś na kształt uśmiechu, który posłał w stronę Gaia, ubranego notabene w podobny, pedalsko fioletowy sweter. Wiedział, że to on musiał go wylosować, bo jaki inny człowiek mógłby coś takiego kupić.

Na szczęście reszcie prezenty przypadły do gustu. Kakashi otrzymał nowe sai, a Anko dostała eleganckie srebrne kolczyki od Yugao. Znalazły się też oczywiście podarunki dla najmłodszego gospodarza rezydencji. Pluszowy lisek, ciepły kocyk, dziecięce ubranka i naturalnie różnorakie zabawki.

Po rozdaniu upominków przyszła kolej na zabawę. W ruch poszedł alkohol, niemniej jednak w niezbyt dużych ilościach, ponieważ z samego rana musieli iść do pracy. Czas przyjemnie im mijał przy dobrej muzyce i tańcach. Przesiedzieli tak do północy. Potem wszyscy zaczęli zbierać się do własnych domów. Gdy goście wyszli, Kakashi razem z Anko wzięli się za sprzątanie. Nie zajęło im to za dużo czasu, ponieważ Kurenai przed wyjściem wspaniałomyślnie zagoniła przyjaciół do pomocy.

- Anko … To dla ciebie – powiedział cicho Hatake. Kunoichi spojrzała na niego pogodnie i uśmiechnęła się promiennie.

- Naprawdę nie musiałeś … Jej! Jaki śliczny!

- Przymierzysz?

- Oczywiście! – zawołała entuzjastycznie. Przez chwilę męczyła się z zapinką od naszyjnika, lecz szybko uporała się z tym problemem i na jej szyi znalazł się wisiorek w kształcie zęba smoka. – Tak właściwie to ja też mam dla ciebie prezent. Długo zastanawiałam się, co by ci dać, lecz nic nie potrafiłam wymyślić. Nie mogło to być za duże, bo po prostu stałoby się bezużyteczne. Tak, tak. Wiem. Ja nie muszę ci nic kupować. Ale widzisz, Kakashi … Myślę … - Przegryzła dolną wargę zbierając myśli. – Myślę, że nasze relacje – zaczęła, powoli się zbliżając – nie opierają się tylko na przyjaźni. Sądzę … że to coś głębszego … - Hatake mimowolnie cofnął się, lecz trafił na ścianę. Popatrzyła głęboko w jego dwukolorowe oczy. Jedno, czarne jak smoła, obdarzone tym zagadkowym, lekko zaspanym spojrzeniem, wyrażało ogromne zaskoczenie i coś, czego nie potrafiła do końca odczytać. Strach? Nie … Coś głębszego. Smutek? Nie, to też nie to … Ból … Drugie, o szkarłatnej tęczówce, jak zwykle pozostawało obojętne na cały realny świat. Dotknęła delikatnie jego twarzy i zaczęła bawić się krawędzią maski. Kakashi podniósł rękę, w celu złapanie jej nadgarstka, jednak w ostatniej chwili się rozmyślił. – Myślę, że ty też tak uważasz … - kontynuowała. – Prawda Kakashi? – zapytała szeptem i zsunęła jego maskę.

- Anko … Ja naprawdę nie mogę … Nie chcę cię skrzywdzić … Każdy, przed którym się otworzę, ginie wkrótce potem … Nie wiem, co bym zrobił, gdyby tobie stała się krzywda …

- Och, zamknąłbyś się wreszcie przystojniaku – wymruczała kunoichi zamykając mu usta namiętnym pocałunkiem. Białowłosy chwilę próbował się bronić, lecz szybko poddał się i odwzajemnił pocałunek. Objął ją w tali, a ona zanurzyła dłonie w jego bujną, szarą czuprynę.

Tymczasem siedzący na pobliskim drzewie mężczyzna uśmiechnął się kpiąco. O tak … Czas zebrać nowe materiały do książki. Coś czuję, że dobrym wyborem było wybranie tego miejsca … Odłożył na bok lornetkę i zabrał się za sporządzanie notatek. Zbieranie informacji to przecież nie lada sztuka, prawda? 

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Kochani! Nowy rozdział już co prawda niezbyt klimatyczny, no ale wyrobiłam się w miesiąc, no nie? (sprawdza datę dodania ostatniej notki i wzdycha z ulgą) Uff ... Całe szczęście. Powiem, że pisało mi się to momentami niezwykle opornie. Nie umiałam po prostu za nic w świecie znaleźć motywacji. Mimo ogromnej ilości wolnego czasu i weny, nie potrafiłam się za to zabrać. Mam nadzieję, że z następnym rozdziałem pójdzie lepiej. Postaram się napisać go jak najszybciej, a nie znowu lenić się przez dwa tygodnie i nic nie robić ... Zatem ... Liczę na to, że się podobało. A jako że dzisiaj mamy Sylwestra, to chcę Wam złożyć najserdeczniejsze życzenia w Nowym Roku 2014! Życzę Wam, abyście mieli wspaniałych przyjaciół, którzy zawsze są gotowi podać pomocną dłoń w trudnych chwilach. Żeby udało Wam się spełnić wszystkie złożone przyrzeczenia i obietnice na nowy rok. Aby zagościła w Waszych sercach miłość (aż dziwne, że ja to napisałam xD). By szczęście zawsze Wam sprzyjało, a wena nigdy nie opuszczała. I najważniejsze! Żeby nadchodzący rok był trzy razy lepszy od mijającego, bez względu na to jaki on nie był. Chcę Wam życzyć szczęśliwego Nowego Roku! 

Aoba

Hayate

Genma

Yugao

A teraz specjalnie dla Gołempia (dobrze odmieniłam? :D) sweterek Gaia ^^

A na koniec pragnę Wam wszystkim niezmiernie podziękować za te wszystkie miłe słowa, które naprawdę sprawiają, że chce mi się pisać tego bloga ^^. Jesteście wspaniali!

Ps Zachęcam wszystkich do odwiedzania nowych zakładek (tj. "Spisu treści" - ten obrazek nie znajduje się na tym blogu bez powodu xD oraz "Bohaterów").

Taaa ... mówiłam coś o systematycznym dodawaniu muzyki? :D Mam nadzieję, że nie xD. Och, no naprawdę ciągle o tym zapominam, serio! Ale obiecuję (już tego żałuję xD), że postaram się dodawać ją W MIARĘ systematycznie. ^^
 ~willownight :*